Al dagen ben ik in staat me te bewegen in een heerlijk vrije flow, zo compleet anders als vorige week toen iets me diep raakte en ik zelfs in een dissociatie belandde die bijna een dag duurde.
Al dagen weten we in ons praten elkaar en onszelf te vinden, zo compleet anders als vorige week toen de afstand zo immens groot voelde en we geen van beiden de connectie met de ander konden maken.
Al jaren bewegen we in die flow, die hoge pieken maar ook diepe dalen kent. Het maakt het bijzonder én het maakt het af en toe ook immens zwaar om zo samen in die volledige relatie te bewegen. We zien beiden de impact van jaren samen leven, van samen bewegen in het gezinsleven met alle zware beproevingen die op ons pad kwamen tot samen ontdekken hoe het bewegen is nu beide volwassen kinderen het huis uit zijn.
Het heeft bij mij wat maanden geduurd tot ik de impact van wat zich in voorgaande jaren heeft afgespeeld in het gezinsleven een beetje verwerkt had, in die tijd was ik ook nog eens zoekende (en verdrietig,eenzaam en soms me verloren voelend) door de veranderingen in jou door het herseninfarct dat je kreeg.
Wat is het heerlijk om te merken dat er niet meer zo’n zware last op mijn schouders rust nu het beter met mijn beide kinderen gaat, wat is het mooi en bijzonder om te mogen meemaken hoe wij beiden de ander kunnen inspireren om authentiek te mogen zijn. Iets waar we beiden helaas ook de andere kant van hebben meegemaakt, waarvan we de beschadigingen in ons zelf en de ander kennen en liefdevol helpen helen.
Wat is het heerlijk om zo samen te zijn, ieder met onze eigen stukjes en onze eigen levens maar dan nu ook eindelijk die ruimte van ons samen vrij en onbevangen in te mogen en kunnen nemen.
Ik sta af en toe versteld van mijn eigen onbevangenheid, zo frank en vrij als ik om jou heen beweeg. Zo puur en eerlijk als ik de Dom durf te laten merken dat ik mij aan hem wil geven, omdat het zo geweldig goed voelt en vanzelfsprekend voelt, omdat het klopt op een manier waar ik geen woorden voor kan vinden. Het is de uitkomst van jaren knokken, van jarenlang niet opgeven en accepteren dat het gras aan deze kant soms droog, dor en levenloos was.
Het is de uitkomst van jaren aan één voeding geven aan onze relatie.
Dit waar wij nu staan is geen optelsommetje van Dom + sub = goede bdsm. Het is geen rekenmodel van Sadist + Masochist = een werkbare module. Het is geen uitkomst van uitgestippelde en voorbedachte rade.
Het is de uitkomst van onze individuele inzet en ons gezamenlijk werken aan onze relatie, én aan ons zelf. Het is het besef dat niets vanzelfsprekend is, dat hoe hoog we vandaag vliegen morgen weer voorbij kan zijn. Het is het accepteren dat vast aan de grond zitten niet het einde betekent maar soms gewoon is wat het is.
Vandaag fladder ik, blij en vrij. Zo heerlijk en goed heb ik mijzelf nog nooit gevoeld, met mij zelf, met mijn lichaam, met mijn onstilbare honger naar bdsm en seks, met mijn momenten dat ik het nodig heb me even terug te trekken.
Vandaag fladder ik, onbevangen, speels en uitdagend.
Het voelt bevrijdend mij zo te kunnen voelen én door jou gekoesterd, gedomineerd en geliefd te worden.
Zinnestrelend 