Soms gebeurt er iets en gaat mijn binnenste op slot. Het is of ik mij losmaak, los van mijn omgeving, los van de mensen om mij heen, zelfs los van een deel van mijzelf. Ik functioneer nog wel, anderen zien dit vaak niet. Er zijn zelfs momenten dat ik het zelf niet, of pas laat, door heb.
Het gebeurt wanneer iets me heel diep geraakt heeft, wanneer mijn gevoel van veiligheid een enorme knauw opliep.
Zo’n moment was er dit weekend. Ik ben nog niet op een punt om te praten, ik heb voor mijzelf het inzicht helder. Er zijn nog teveel emoties richting mijn partner, ik ben enorm geschrokken van een impulsieve boosheid die ik niet van mijzelf ken. In de uren (bijna dag) daarna was het of ik in een tijdloos vacuüm aan het rondzwerven was. Ik was zowel losgekoppeld van een deel van mijzelf als los van het ritme van de dag. Alsof ik een enorme jetlag had, en dit alles was veroorzaakt door mijn eigen reactie op iets dat me enorm heeft getriggerd.
Intussen ben ik wel weer enigszins ‘terug’, het gevoel met tijd klopt weer, er is een dof gevoel aanwezig dat de emoties erachter maskeert. In het mij onveilig voelen ben ik gaan analyseren, realiseren misschien wel. Pijlsnel werd er gecheckt welke punten in mijn leven een onveilig gevoel geven, ik kwam al snel uit bij mijn instagram account. Niet dat dit de veroorzaker was, maar wel iets dat me niet geeft wat ik had gehoopt eruit te kunnen halen. Er waren momenten dat mijn instagram account me een veilige bubbel bood om te schrijven, iets dat ik lange tijd niet meer op mijn eigen blog heb ervaren en ook FetLife voelt steeds minder veilig voor me. In mijn poging om uit te vinden waar ik me het meest prettig voel kwam ik uit bij mijn blog, de plek waar ik al meer dan 20 jaar schrijf en deel.
Er is een tijd geweest dat ik dacht dat het beter was dit blog gewoon te stoppen, ik kan het niet.Het is of ik dan een soort verraad richting mijzelf pleeg. Het enige dat ik ga missen aan instagram is dat ik me daar vaak geïnspireerd voelde om tekst met mooie foto’s te combineren, daar leent instagram zich natuurlijk ook beter voor omdat je verplicht bent een afbeelding te gebruiken.
Wat ik wil bereiken is meer ruimte voor mijzelf, een plek die veilig voor me voelt om te delen, waar ik zowel af en toe een paar woorden en soms een lang blog kan plaatsen. Dan ligt deze plek toch het meest dicht bij mij, zelfs nu ik me zo ver verwijderd van mijzelf voel. Dus wat ik om te beginnen ga doen is wat van de oude posts die ik op instagram geplaatst had hier plaatsen, van sommigen vind ik het toch zonde dat ik ze kwijt raak. En hopelijk ga ik mijn flow dan weer terug vinden.
Zinnestrelend 