Onverwachts een weekendje weg, door omstandigheden pakte dit iets anders uit dan gepland maar terugkijkend is dat juist erg goed voor ons geweest.
Het bizar slechte weer dit weekend hield ons binnen, in onze bubbel was alle ruimte om te zijn, te praten, te uiten, te delen.
Onvoorstelbaar om na zovele jaren samen te zijn, samen te leven, samen te delen en soms ook samen te missen we tot een nog hechtere connectie kwamen. Een nieuwe laag opende zich, een nieuwe ruimte om te verkennen, een nieuwe diepte om te duiken.
En wat heb ik mogen duiken dit weekend, wat heb ik mogen geven, en vooral wat wilde ik geven. Ik wilde schrijven dat ik mijzelf heb overtroffen maar dat klinkt alsof het een prestatie was en zo voelt het niet.
In de puurheid van mijn overgave voelde ik dat ik nog dieper wilde gaan, nog meer wilde tonen hoe ver ik bereid was te gaan voor mijn partner.
Dat is een intieme dynamiek die lastig in woorden te vangen is. De details van het moment delen geven onmogelijk de intensheid van het voelen en beleven weer. Daarbij zijn er altijd mensen die alleen maar zich opgeilen aan de details, vandaar dat ik deze veelal achterwege laat. Want het gaat niet om wat ik deed, het gaat om het gevoel, de intentie, het pure van mijn geven.
Ik ben er nog vol van, zelfs dagen later (waarin we nog weer nieuwe dieptes hebben verkend samen).
Zo mooi, zo bijzonder allemaal.
Zinnestrelend 