Het is alsof er twee werelden zijn. De afgelopen weken/maanden bevond ik me voornamelijk in een wereld waarin gemis en gevoelens van eenzaamheid overheersten, de afgelopen dagen bevond ik me op een enorm roze wolk vol goede bdsm, lekkere seks, echte dialogen en waren de stukjes in mijn partner die ik zo vreselijk had gemist weer tevoorschijn gekomen.
Of we hier nu een draad te pakken hebben waarmee we een nieuw web kunnen weven durf ik nu niet te zeggen,er sluimert ook een besef dat dit tijdelijke oplevingen zijn. Dat klinkt onaardig, zo bedoel ik het niet. Ik merk dat ik me enorm geremd voel door een opmerking laatst die me behoorlijk raakte en zelfs kwetste. Het heeft zelfs een gevoel opgeroepen om maar niet meer te schrijven. Ik weet dat de schrijver het vast niet zo bedoeld heeft maar het heeft me wel enorm geraakt en terughoudend gemaakt.
Er sluimert nu een gevoel dat ik niet zou mogen schrijven over mijn angst dat ik morgen wakker word en de connectie die we de afgelopen dagen hebben mogen ervaren weer verdwenen is. Dit tekstje heeft me dus wel wat moed gekost, moed om toe te geven dat een opmerking van een onbekende me zo uit het veld heeft weten te slaan.
Moed om toe te geven dat daar oud zeer dat daaronder lag zichtbaar werd, ik daar eigenlijk over wil schrijven maar er een muur werd opgetrokken die me remt om in mijn vertrouwde flow van schrijven te stappen.
Dus eindig ik met het positieve van dit weekend, want ik ben wel echt blij met de connectie die we konden pakken, die er was, die we vast konden houden en die we vast kunnen houden voor de tijd dat het duurt.
Blij met mijn lieve grijze Meneer, met mijn duidelijke Dom en met mijn grijzende Sadist.
Blij met alle uitdagingen, met me gehoord en gezien voelen op een manier die ik zelden zo heb meegemaakt.
Dus…dankjewel lieve Grey.
Voor wie je bent, voor wat je mij geeft.
Zinnestrelend 