Deze afgelopen dagen zijn ongelooflijk rauw en zwaar, in het zoeken naar een moment van verbinding werd pijnlijk duidelijk dat ik op zovele manieren losgekoppeld ben. Of misschien is het wel dat ik in dit moment vooral vast zit aan verwerken van diverse verliezen van de afgelopen maanden (jaren wellicht) en er daardoor geen ruimte is om andere verbindingen aan te gaan.
Ik voel aan alles dat ik het nodig heb om door deze rauwe fase te gaan, het kost me bijna alle energie die ik heb. Afgelopen maandag was ik nog geen twee uur uit bed en toen gaf mijn lichaam alweer aan dat het op was. Ik verzet me er niet tegen, ik probeer extra goed voor mijzelf te zorgen, extra lief en zorgzaam voor mijzelf te zijn (ja, Grey doet dat zeker ook!).
Langs de rauwe randjes en temidden tussen de bergen verdriet zie ik ook het mooie en bijzondere van dit proces. Het is ongelooflijk zwaar, ik worstel mij door eindeloos verdriet heen, ik beweeg door stugge modderstromen vol rouw maar ik ga niet kopje onder. Op de één of andere manier ben ik in staat om het waar te nemen, om te zien welke processen zich voltrekken. Het is een bijzonder en verwonderlijk gebeuren, alsof midden in hevige stormen kleine sprankelingen zonlicht zich eventjes laten zien en op het moment dat je het waarneemt je jezelf afvraagt waar die reflectie in de regen vandaan kwam.
Temidden van alle frustratie, pijn, onmacht, verdriet en verlies proberen Grey en ik elkaar de hand te reiken. Alles mag er zijn, misschien is dat wel wat het ook bijzonder maakt. Er hoeft niets opgelost te worden, ik mag rouwen om de delen van hem die ik mis. Hij hoeft niet proberen te zijn wie hij niet meer is, al hopen we beiden echt wel dat er nog iets meer terugkomt.
Ik las mooie woorden de afgelopen dagen, woorden die zijn blijven hangen en een zachte mooie echo geven. Sommige tinten in het palet aan kleuren welke mijn partner kleurden, en voor mij zo veilig en geborgen waren, zal ik moeten leren loslaten. Ze zijn verdwenen en hebben een leegte achtergelaten. Ik zal tijd nodig hebben om dat verdriet en gemis een plekje te geven. Net als ik ooit aan het begin van onze relatie heb gerouwd om het verlies van mijn onvoorwaardelijke gevoel van geborgenheid dat ik kwijt raakte door onhandige keuzes die mijn partner maakte en wat veel in mij heeft stukgemaakt.
Ook dat heb ik kunnen verwerken en geaccepteerd dat dat gevoel nooit meer terug zou komen. In tijd kwam er wel iets anders terug wat ik leerde koesteren en waarderen.
Ten tijde van onze scheiding was ik er van overtuigd dat ik de verbinding niet meer aan kon gaan, er was zoveel stuk, er lagen zo vreselijk veel scherven en het vertrouwen in mijn partner was compleet weg. Ook daar vond ik een weg in, gemakkelijk was dat zeker niet en zonder mijzelf toe te staan te erkennen dat het voor mij voelde als iets dat ik in de relatie was verloren zou ik het denk ik niet gered hebben.
Erkennen dat er verlies is, erkennen dat rouw er mag zijn, jezelf toestaan om het verdriet en de pijn te voelen, erover kunnen en durven praten. Dat laatste vind ik nog wel moeilijk, ik struikel vrij snel over de goed bedoelde dooddoeners als dat ik het tijd moet geven, dat het wel weer goed komt. Ik herken daarin een oud pijnpunt, toen mijn vader in 2011 overleed werd mij door mijn omgeving en door omstandigheden geen enkele ruimte gegeven om te rouwen. Ik heb ontelbare keren gehoord ‘Gecondoleerd met je vader, hoe gaat het nu met je moeder?’
Wat voor mij voelde alsof het verdriet om de plotselinge dood van mijn vader er niet mocht zijn. Natuurlijk bedoelen mensen het niet zo, tegelijkertijd weet en besef ik heel goed dat mensen zich ongemakkelijk voelen wanneer iemand verdriet uit en toont, het wegpraten is een tactiek om het eigen gevoel van discomfort weg te werken.
Het is dus aan mij om mijn ruimte te claimen, zowel in mijzelf, als voor mijzelf. Zowel in mijn relatie als voor mijn relatie.
Het is aan mij om hardop te zeggen ‘ik ben ongelooflijk verdrietig om datgene dat ik in mijn Dom ben kwijt geraakt’
Dat doet niets af aan hem, dat is geen kwaad spreken, het is geen verwijt.
Het is een constatering.
Ik ben ongelooflijk verdrietig om datgene dat ik in mijn Dom ben kwijt geraakt……
Zinnestrelend 