Momenteel bevind ik me in een grijs getinte fase van onze D’s
Ik heb de energie niet meer om er nog voor te willen strijden, er mist zoveel en mijn verdriet ligt zo diep verankerd in mij. Het voelt als een moedeloze strijd en ik wil niet meer moeten vechten om gezien te worden.
Dagelijks worstel ik met woorden die dwalen, die ik wil uiten maar voor me houd. Ik wil mijn partner niet kwetsen, hij heeft zijn eigen strijd en in tijd heb ik leren herkennen dat hij goed is in mee bewegen met de stroom. Maar als de stroom stil valt dan valt ook bij stil. Dit is geen verwijt, het is een verdrietige constatering.
Het lijkt of ik loslaat omdat ik me losgelaten voel.
Het raakt me, dit besef, maar mijn tranen zijn opgedroogd.
De laatste weken heb ik veel gehuild om een huisdier dat aan haar eind was, het is alsof met het loslaten van haar plekje in mijn leven ik ook delen van mijn leven en delen van mijzelf ben gaan loslaten.
Zinnestrelend 