Na wekenlang in een soort overlevingsmodus te hebben geleefd merkte ik vandaag dat ik, ondanks de brakheid door een fikse kou, weer meer in mijn eigen flow kon stappen.
Eerst heb ik een uurtje gestudeerd, een zeer boeiende studie over emotionele verbinding binnen een relatie. Ik wil de inzichten uit deze studie combineren met mijn enorme kennis over bdsm relatie dynamiek. Ik kwam ook eindelijk toe aan bijwerken van een informatieve website over bdsm.
Terwijl ik zo een paar uur bezig was dook ineens de herinnering op aan dansen onder de single tail. Een bijzonder fenomeen dat wellicht herkenbaar is voor sommige masochisten onder mijn volgers. De single tail kan mij heel snel in een soort trance brengen waarin ik één wordt met de pijn, er zijn geen woorden die dit goed kunnen uitleggen. Het gaat ver voorbij geilheid, het draait niet om het harde slaan, het is een passionele dans die we samen aangaan. Gevoed door onze wederzijdse verlangens, voor hem het verlangen mij te zien dansen onder de pijn die hij me geeft, hoe ik deze ontvang, toelaat en omarm. Voor mij het verlangen om te mogen toegeven aan het verlangen die specifiek zoete pijn te mogen ervaren, te doorleven, te ademen…tot ik niet meer kan. Ooit vroeg iemand mij of ik dan naderhand niet onder de hevige markings zat, het vreemd dit misschien ook klinkt, maar nee. Ik heb zelden markings omdat het niet de manier is waarop we dit beleven en toch spelen we wel een hard spel tussen Sadist en masochist.
Hopelijk knappen we snel beiden dusdanig op en is het ons gegund om die dans samen weer te mogen beleven.
Zinnestrelend 