De spelonken van de vereenzaming beginnen vertrouwder aan te voelen, ik hoef niet voortdurend op de tast mijn weg te vinden. Een sprankje licht weet af en toe de spelonken te verlichten, soms zelfs licht deze dusdanig op dat ik zie dat de muren niet van steen maar van glas zijn.
Aan de andere kant van het glas beweeg jij, in bekende en vertrouwde patronen.
Ik weet dat jij denkt, hoopt en misschien wel verwacht dat ik op eigen houtje mijn weg uit dit doolhof weet te vinden. Soms wil ik met mijn handen tegen het glas beuken, daar waar jij aan de andere kant staat, naar me kijkt.
Je kijkt me aan, lijkt dwars door me heen te kijken. Niet als een doorgronden, alsof ik aan het verdwijnen ben en je verdwaasd opmerkt hoe de contouren je herinneren aan wat ooit was.
Alles in mij schreeuwt, zie je dan niet dat ik aan het vervagen ben? Dat ik licht en voeding nodig heb? Dat interactie mijn voeding is?
De beweging van bekende patronen is amper nog dynamiek te noemen, ze stompt me af, ze leidt me richting een eenzijdig bewegen. Waar ik eerst nog probeerde de beweging te verleiden een ander patroon te vinden heb ik dit losgelaten.
Het kost me teveel om te wijzen naar de plaatsen die voeding nodig hebben, naar de delen die licht nodig hebben om zich te koesteren, om op te laden, om te schijnen.
Ik weet dat jij je graag aan mijn licht warmt, ik weet dat je dit allemaal niet met opzet doet. Ik ben als een plant die zodra je me vergeet te voeden wegkwijnt.
Dus probeer ik zelf mijn bladeren richting het licht te draaien, ik probeer voeding te halen uit dynamiek die mij weet te vinden, ik zoek naar wegen en connecties die me helpen om me niet compleet verloren te voelen in deze vereenzaming.
Soms vraag ik me af, ben ik het die aan het wegkwijnen is in onze afnemende dynamiek of ben jij het die verstrikt raakte en hebt opgegeven.
Misschien is het beiden. Staan we beiden naar de ander te kijken met die glazen wand tussen ons in.
Woorden zouden zoveel aan kunnen reiken maar ik verzand in de stilzwijgende tinten die onze gesprekken kleuren. Het lukt me niet meer om er nog nieuwe kleur in te mengen, het lukt me niet meer om jou de sprankeling in jezelf te laten voelen. Ik heb het laatste beetje energie dat nog over is nodig om de sprankeling in mijzelf vlammend te houden voor ik uitblus en volledig vervaag.
Ik was ooit al eens daar, ik weet hoe het voelt, ik weet hoe lang en zwaar de weg terug is. Nooit had ik gedacht in een liefdevolle relatie op datzelfde punt te kunnen belanden. Dus zet ik alles in om mijzelf overeind te houden in de hoop dat er voldoende licht en warmte is overgebleven om mijzelf te kunnen voeden en van licht te voorzien.
Want wanneer de leegte spreekt en de echo weerklinkt moet ik ervoor waken om mij niet om te draaien en weg te lopen. Ik laat de leegte bij jou, ik hoop dat de echo van de stilte jou laat weten dat ik je mis.
Zinnestrelend 