Mijmeringen

Over een paar dagen is het een jaar geleden dat een dierbare vriend overleed, iets wat ik enkele weken later te horen kreeg omdat mijn dochter het op social media (waar ik niet aan verbonden was) las.

Nog steeds sluimeren er vragen door mijn hoofd waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Zo ken ik de toedracht van zijn dood niet, ik weet dat er een ambulance uitgerukt is en ik weet ook dat hij depressief was. Het kan zowel leven zijn geweest dat heeft bepaald dat zijn tijd hier op aarde voorbij was en het kan evenwel zijn eigen besluit zijn geweest.

Soms verwijt ik mijzelf dat ik niet gereageerd heb op het gevoel dat ik in de weken voor zijn dood had, dat gevoel van ‘weer eens bellen om iets af te spreken’. Onze vriendschap was meer dan gecompliceerd, er was een diep gevoel van liefde dat verder ging dan vriendschap en toch kwam er nooit een verder. Wel was er altijd het grapje over als we oud waren samen in hetzelfde bejaardenhuis mijmeren over de gemiste kansen.

Gedurende de vriendschap, die een periode van 24 jaar besloeg met intensieve contact momenten en lange periodes van afstand en geen contact, heb ik diverse fases van rouw doorlopen. Alsof ik telkens al bezig was mijzelf los te maken van hem. Want ik ging kapot aan de onduidelijkheid en de onzekerheid, ik kon niet mee bewegen met het aantrekken en afstoten dat zo kenmerkend was voor onze connectie.

Soms vraag ik mij af of ik hem ooit echt gekend heb, zo vaak dat ik in tijd puzzelstukjes aan het schuiven was omdat ik had ontdekt dat iets toch anders in elkaar zat dan ik dacht, anders dan hij aanvankelijk had verteld. Mijn hart bleef echter altijd kloppen, er was soms een enorme boosheid, zeker wanneer hij voor de zoveelste keer naar het buitenland was gegaan (in mijn beleving was gevlucht) net toen ik zover was om hem dichterbij te laten komen.
En als ik dan weer balans had gevonden doemde hij op, met veel macho gedrag probeerde hij af te tasten of de man die dan in mijn leven was wel goed voor mij was.
Soms voelde dat prettig, het gaf me hetzelfde beschermde en veilige gevoel dat ik lang geleden had tijdens een nachtelijke rit na een bezoek aan een kinky club. Zijn hand op mijn benen, mijn toenmalige vriend met een vriendin op de achterbank in een innige vrijpartij verstrengeld, en een ongekende rust die ik voelde bij zijn aanraking, bij de onuitgesproken belofte dat er misschien die nacht wel eens meer zou kunnen gebeuren.
We waren in een moment van aantrekken en samensmelten beland, het voelde magisch en was net zo snel weer verdwenen. Onrust bij mij, twijfels over keuzes die ik in mijn leven had gemaakt, een onbestemd gefluister in mijn binnenste dat ik maar niet kon sussen.
Terugkijkend zie ik een patroon van verwarring, verlangen, aantrekken en afstoten. Zowel aan zijn kant als de mijne. Dat stopte toen ik besloot om mij los te maken van hem, écht los te maken. Niet van de vriendschap maar wel van dat verwarrende gevoel dat mij altijd liet twijfelen of ik me opnieuw voor hem had moeten openstellen.
Uit zelfbescherming nam ik afscheid van die droom, ik heb hevig gerouwd en daarna kwam de rust.

Het duurde even tot de vriendschap weer een weg had kunnen vinden, er wandelen ook nog wat verwarrende ervaringen tussendoor zoals een voorstel van hem om mijn Dominant te worden die gepaard ging met een brief die mijn nekharen overeind lieten staan. Alles in mij riep ‘rennen, zo hard als je kunt, dit is niet hoe jij bdsm wilt beleven’.

Nooit heb ik de moed op kunnen brengen om te vragen of het gemeend was, dat voorstel, of hij die Dom was die hij daar had neergezet. Of dat bedoelt was om mij weg te jagen of dat hij me iets echts had laten zien.

Dat was kenmerkend voor onze best wel vreemde vriendschap, er bleef veel onuitgesproken en toch was er die band, die connectie. Deze verdween niet, en in de laatste maanden voor zijn dood had ik zelfs het gevoel dat we richting rustiger wateren aan het kabbelen waren.

De vragen blijven, ik zoek niet naar antwoorden. Ik realiseerde me vanavond dat het niet anders is dan toen hij nog leefde, ook toen waren er geen antwoorden op veel van mijn vragen. Er is altijd iets ongrijpbaars gebleven, maar wat tastbaar was en is dat is het bijzondere plekje in mijn hart.

Ik hoop dat je rust gevonden hebt lieve vriend.