Dansen tussen brokstukken

We bewegen tussen de brokstukken, het is complex. Er zijn bewegingen die bekend en vertrouwd voelen, er zijn bewegingen die onbekend voelen. Met name voor mij, vanwege trauma’s uit verleden, is dat als wandelen door een mijnenveld. Ik sta al een tijdje op scherp, het waarom weten de mensen die mij een beetje volgen wel dus daar ga ik nu niet op in. Het op scherp staan is een rood knipperende lamp die mij laat weten ‘pas op, trigger gevoelig gebied’.
Wanneer we samen iets (voor mij) nieuws verkennen dan is dat een keuze. Dan ben ik extra alert op de trigger gevoeligheid.
Wanneer leven me iets voorschotelt wat de trigger gevoeligheid aanzet dan wordt het complexer navigeren. Gelukkig kan ik vertrouwen op mijn eigen vermogen als overlever (niet slachtoffer) van diverse trauma’s om in dat complexe emotionele gebied te navigeren.
Ik ga er in gedachten rustig voor zitten, in kleermakerszit want dat is voor mij het echte aarden en creëert de beste connectie met mijzelf, en schuif met mijn gevoelens alsof het pionnen zijn. Op deze manier kan ik ze weer plaatsen, sommige emoties horen bij een specifieke gebeurtenis en de laatste tijd was alles op één groot veld beland. Het mijnenveld van mijn emotionele binnenwereld.
Zo zie ik dat er emoties die op twee sporen bewogen ineens op één spoor beland zijn, erg verwarrend want hoe weet ik nu welke emotie bij welk moment of gebeurtenis hoort.
Het was hoognodig dus om die puzzel van emoties en triggers weer eens uit te leggen, dit is altijd een energievretend proces dat veel van me vraagt maar ook veel brengt.
Het inzicht helpt me verder, ik word me beter bewust van welke spoortjes er lopen.
Het verdriet omtrent mijn zoon, de wonden die zijn ontstaan in de afgelopen jaren in samenleven met hem en die nog moeten helen.
De wonden die zijn ontstaan in de relatie, deels een gevolg van de (gezamenlijke) keuze om mijn zoon te steunen, deels een gevolg van dingen die eerder in de relatie gebeurd zijn.
De onzekerheid en alle daaraan gekoppelde emoties omtrent wat er bij Grey speelt.
Mijn eigen proces van verwerken, helen, werken aan innerlijke stabiliteit, een weg vinden in een onbekend gebied, mijn eigen plek verankeren. Mijn leven weer míjn leven maken.
Het zijn allemaal sporen die zichtbaar voor me zijn.
Minder zichtbaar was het mijnenveld van triggers die op scherp gezet werden, wat niet erg is want ook dat hoort bij mij. Ik bespeur een verandering, ik herstel steeds sneller, ik balanceer op de rand van dissociëren maar ik ‘verdwijn’ niet.
Er is een nieuwe deur geopend, ik kan onbekende en nieuwe dingen verkennen zonder dat deze tot een enorm negatieve impact leiden. Voorheen waren onbekende en nieuwe dingen gekoppeld aan een sterk negatieve impact (in een aantal gevallen werd het een trauma). Dus heb ik lange tijd deze deur gesloten gehouden, het kostte me teveel, het was het me niet waard om weken of maandenlang met een innerlijke verdwijning (van een deel van mij) geconfronteerd te worden en het slopende proces om daar weer uit te komen. Dus onbekende gebieden werden af en toe bewandeld, gelukkig heb ik doorgaans genoeg aan de vertrouwde en bekende gebieden.
In de groei van onze D’s echter is het soms wel nodig dat die onbekende gebieden betreden worden, zowel voor Grey als Dom en Sadist, als voor mij als sub (de masochist heeft er minder moeite mee).

Vannacht ging er een deur open, ik balanceerde op een rand. De enorme afgrond van dissociëren aan de ene kant, de bekende draad die me naar de veilige overkant zou leiden, de enorme afgrond van hevige emoties aan de andere kant.
De angst voor mijn eigen hevige emoties speelden me parten, het lukte me in het moment niet om de positieve impact van ons moment toe te laten. Er waren teveel onbekende dingen en alles in mij was in stressmodus geschoten. Daar schuilt voor mij het grootste gevaar, deze specifieke stressmodus kan heel snel doorslaan richting dissociëren omdat daar altijd mijn zelfbescherming heeft gelegen (in de trauma momenten). En nu voelde ik me balanceren, ik kon tijdig aangeven dat de stress te hevig was, ik was niet verdwenen in die grijze mist in mijzelf, alhoewel ik me wel even heb voelen dwalen in de flarden mist die om mij heen hingen.

De uren daarna had ik nodig om de impact te verwerken, ik kon niet slapen maar in de nacht was er genoeg rust om te landen, in mijzelf. Mijzelf te kunnen vertellen dat ik echt veilig ben, dat ik al die tijd veilig was en dat de deur openen naar een onbekend gebied me niet geschaad heeft. Toen dat besef er was kwamen de tranen, kwam er veel pijn los.

Ik heb geen idee hoe het is om bdsm en seks vrij en onbezorgd te verkennen, al heb ik inmiddels wel een weg gevonden om er vrij en onbezorgd van te kunnen genieten. Voor mij is het openen van die deur naar iets onbekend, zelfs als het iets kleins is en helemaal als het iets groots is, telkens weer een heftige ervaring waar heel veel emoties aan gekoppeld zijn. Wat me kwetsbaar maakt, wat me op scherp zet, wat vraagt dat ik daarna mijzelf tijd en ruimte gun om de impact te verwerken.

Maar ik heb het gedaan, ik ben niet uit angst gevlucht, niet ‘gered’ door mijn dissociatie mechanisme, ik heb het ervaren, ik heb het doorleefd tot ik mijn grens bereikte in wat ik kon behappen in dat moment en eenmaal bij die grens kon ik verder bewegen in een vertrouwd en bekend gebied. Wat me niet tot rust bracht maar wel een verandering is ten opzichte van voorheen, de grens was geen noodzaak om alles stil te leggen. Ik was in staat te voelen dat ik veilig was, dat ik niet gewond was geraakt, dat mijn emoties er mochten zijn en ook dat ik daarna me in mijn eigen wereld mocht terugtrekken om de impact te verwerken.