Een gevoel van hevig verdriet sijpelt binnen, ik voel dat door stil te staan bij wat ik voel, door mijn gedachten te herhalen, door te mogen voelen en denken wat in mij leeft zonder (zelf)oordeel, dit verdriet een weg naar buiten kan banen.
Hoe vind ik een weg nu mijn partner zo anders is, ik weet het niet. Ik doe mijn best om me er niet door onderuit te laten schoppen maar in zekere zin is dat wel wat er gebeurt.
Ik voel een verlamming optreden vanuit mijn diepere zelf, een soort zelfbescherming want ik weet niet wat er gebeurt maar ik ervaar wel een verandering. Mijn partner die niet de man is die ik ken, die tam en emotieloos oogt, die zich als een gebroken man gedraagt en zelf beweert dat het niet zo is.
Kennelijk ben ik de enige die het ziet, mijn vraag of collega’s iets aan hem merken wordt ontkennend beantwoord. Het maakt dat ik me bijna ga afvragen of ik soms gek aan het worden ben, maar ik weet verdomd goed wat ik waarneem, wat ik zie, wat ik voel.
Het maakt me verdrietig, het maakt dat het meisje in mij zich terugtrekt want bij onvoorspelbaar en onbekend gedrag in een partner voelt zij zich niet veilig.
Ik zie hoe de sub in mij probeert te geven wanneer het van haar gevraagd wordt maar ook bij haar knaagt een onbehaaglijk gevoel. Het voelt niet zoals het altijd voelde, er is iets ongrijpbaars binnengeslopen.
Woorden die ik een tijd geleden uitte komen langs. ‘Ik voel mij geclaimd,’ zei ik. ‘Alsof ik de zon in jouw universum ben en moet zijn, en je je niet aan andere dingen in het leven kunt opwarmen, alsof ik door mijn eigen partner gestalkt wordt, je alleen op dingen van mij reageert en geen eigen interactie met anderen opbouwt.’
Ik heb heel lang en veel getwijfeld of ik dit hier zou delen, maar het zijn mijn woorden en het laat iets zien van mijn gevoel en mijn worsteling.
Als er iets waar geen twijfel over bestaat dan is het hoe zielsveel ik van Grey houd. Dat maakt ook dat ik worstel met mijn emoties. Het maakt dat ik aan mijzelf ga twijfelen.
Ben ik dan echt zo’n complex mens om mee te leven? Te complex?
Ik weet dat ik complex ben, misschien word ik zelfs wel als veeleisend ervaren omdat ik van mijn partner verwacht dat deze ook aan zichzelf blijft werken en ben ik daar soms kritisch in.
Daar staat tegenover dat ik enorm veel geef, onvoorwaardelijk en vanuit elke vezel in mij.
Er groeit een afstand, in mij, ik trek mij terug, er is teveel verdriet, teveel onmacht, teveel verwarring. En dat maakt me eveneens verdrietig, meer dan ik hier uiten kan.
Zinnestrelend 