Wandeling in de mist

We bewegen als twee gewonde dieren, ieder met onze eigen pijn en verwondingen.
Ieder op onze eigen manier gaan we om met de vele gevoelens die zich een weg naar buiten banen, althans bij mij banen ze zich een weg naar buiten en ik uit ze door erover te schrijven en erover te praten.
Ik schreef al eerder over Grey die door stress zichzelf niet is. Dat uit zich op diverse manieren en ik probeer er mijn weg in te vinden. Natuurlijk in de eerste plaats door hem te omringen met rust en warmte als hij thuis is, door niet teveel aan te sturen op praten want Grey trekt zich liever terug in zijn eigen berenhol (zoals een goede lieve vriend ooit mij heeft uitgelegd) om daar zijn wonden te likken en te helen.
Dat mag, het hoort bij hem.

Wat ik het meest moeilijk vind momenteel om mijn weg in te vinden is omgaan met iemand waar weinig tot geen emoties aan af te lezen zijn. Dat is (hopelijk) gerelateerd aan de stress, het maakt het wel zwaar. Het zwaarmoedige wandelt met hem de deur binnen, ik doe mijn best om het niet over te nemen. Het is niet mijn last om te dragen, ik mag wel proberen de zwaarte te verlichten. Door mijn sprankelende zelf te zijn 🙂
Wat een uitdaging op zich is want ook ben dat gewonde dier, ik geef mijzelf de rust die lichaam en geest nodig hebben om alles van de afgelopen maanden/jaren te verwerken.
Ik gun mijzelf tijd en ruimte om te lezen over en van mensen die in het proces zitten (of zaten) van herstel. Herstel na relatie’s met toxische personen, herstel na samenleven met verslaafden, trauma herstel. Er zijn vele overeenkomsten te vinden, de grootste is wel dat het allemaal overlevers zijn. Wanneer je kiest voor herstel kies je voor leven, voor je eigen leven. Ik heb dit meermalen in mijn leven meegemaakt, herstellen na trauma, herstellen na hevige rouw, herstellen na jaren van mishandeling door een narcist, herstellen van misbruik.
Elk proces is hierin uniek, ik ervaar het wel zo dat ik mijn voordeel kan doen met al meermalen in herstel te zijn geweest.

Wat mij enorm helpt is om datgene dat er is te laten zijn. Ik verzet me niet tegen emoties, ik ben ook niet bezig ze volledig te ontleden. Ze zijn er, het is alsof ze zeggen ‘nu mogen wij er zijn’ en feitelijk is dat ook zo. Eerder in het overleven met een verslaafde (in herstel) in huis was die ruimte er maar beperkt.

Daar waar ik doorgaans wel woorden kan vinden heb ik er nu moeite mee. Ik voel en merk aan alles dat ik op de goede weg ben in mijn herstel, ik ben aan het creëren. In letterlijke zin met mijn teksten, met fotografie maar ook creëer ik verbinding. Verbinding met mijn leven, verbinding met mijzelf. Beiden zijn essentieel in herstel.

Gister realiseerde ik me dat ik vrolijkheid mis in huis, ik mis iemand die me aan het lachen maakt. Hoe negatief vele aspecten leven met mijn verslaafde zoon ook was hij maakte me wel regelmatig aan het lachen. Voorheen kon Grey mij ook laten lachen maar de laatste tijd is alles zwaar geworden. Hoe hard ik ook mijn best doe om leven hier thuis ontspannen en prettig te laten zijn, het voelt als een eenzijdig invullen en dat maakt het zwaar. Ik weet dat ik dit gewoon moet accepteren, het hoort bij deze fase, bij dat moment in zijn leven waar Grey nu is. Dat betekent echter niet dat ik de impact op mij niet zou mogen benoemen. Ik vind het zwaar om te leven met iemand die zwaarmoedig en depressief aanvoelt, ik zeg niet dat het zo is, het is hoe het voor mij voelt.

Ik mis de ontspanning in Grey, ik mis de wisselwerking daarmee.
Intussen hebben we wel weer voorzichtig wat bdsm beleefd, ons kent ons en we weten beiden dat wanneer er ruimte en privacy is die verlangens heel sterk naar voren komen. Vooral wanneer er heel veel in ons leven speelt.
De sub kan beter overweg met een man die niet lacht, de masochiste maakt het niet veel uit, misschien is het ’t meisje wel dat die ontspanning het meest mist. Ze heeft zich ook meer teruggetrokken want het voelt onbekend voor haar.

Ik mis de dynamiek tussen ons, zo…het hoge woord is er uit. Het moment dat ik me dit realiseerde voelde ik me heel emotioneel worden, dat is voor mij vaak een teken dat ik bij een kern ben beland.

De dynamiek dus, de dynamiek tussen ons als partners. Als Dom/sub en als Sadist/masochist is dat minder, daar bestaat al een dynamiek simpelweg in de handelingen en rolverdeling.

Ik verdwaal in de dynamiek die ik mis, het voelt alsof we samen wandelen in een landschap waar de mist maar niet wil optrekken. Terwijl zodra ik alleen wandel de zon zich laat zien, ik de warmte voel die mijn huid streelt.
Dan probeer ik dit mee te nemen in ons gezamenlijk wandelen en direct trekt de mist weer op.

Dus heel ik vooral wanneer de zon schijnt, en probeer uit alle macht mijn zon tot Grey te laten reiken en hoop dat ooit ik weer die warmte van hem mag voelen.