Een aantal dagen geleden had ik een mooi gesprek met een aantal mensen, over bdsm en de veranderingen die wij als ‘oudjes’ waarnemen. Social media is een prachtig medium, ik heb de opkomst meegemaakt en het heeft mij destijds enorm geholpen om mijn verlangens naar bdsm te begrijpen. Tegelijkertijd heeft het me ook de donkere kant laten ervaren, social media heeft het jachtveld van de jagers vergroot. Zelf heb ik dat helaas ervaren, de jager in wiens vizier ik opdook zag mij als stille nieuweling binnenkomen. Al snel was er contact via een privéchat gelegd, ik was erg terughoudend maar ook opgelucht dat er eindelijk iemand leek te zijn die een taal sprak die ik wel voelde maar nog niet kende. Natuurlijk was ik naïef, goedgelovig, jong. Ik heb ook tal van alarmbellen genegeerd, terugkijkend weet ik dat dit mede veroorzaakt werd door het leven dat ik leefde. Mijn innerlijke radar was verstoord geraakt, ik was daardoor minder goed in staat om alarmbellen te horen, ook was ik minder goed in staat om tekenen aan de wand te herkennen.
Het gaat me nu niet om dit oude trauma, dat is gebeurd, ik raakte er enorm beschadigd door maar het heeft me ook mede gevormd tot wie ik nu ben. Het heeft me gemotiveerd om zowel op vrijwillige basis als professioneel mij in te zetten om drempels te verlagen. Jarenlang heb ik mij ervoor ingezet om via een besloten website een veilige plek te bieden, wat ook betekende dat ik jagers probeerde te weren. Iets dat je nooit volledig kunt uitsluiten want jagers zijn sluw en vermommen zich dikwijls.
De beste manier om te zorgen dat een jager minder prooien tot zijn beschikking heeft is door te informeren. Maar als de ontvanger diens antenne wegdraait zodra deze informatie binnenkomt dan praat je tegen je eigen echo.
Ook dat heb ik leren accepteren, sommige mensen willen gewoon niet accepteren dat de combinatie bdsm en social media, maar ook de communicatie bdsm en clubs/spelgelegenheden, het jachtveld vergroot. Het is als een open uitnodiging voor de jagers, ze komen er kijken, ze observeren en kopiëren gedrag. Gedrag waarmee ze kunnen misleiden, waarmee ze de indruk wekken ervaren te zijn in bdsm en een betrouwbare Dominant te zijn.
Het gaat de jager niet om de dynamiek, het gaat om de jacht, om het gewilloos maken van de prooi, om het kunnen spelen met de prooi zoals een kat met een muis speelt tot het zijn interesse verliest. Dat geldt zowel voor de kat als voor de jager.
Het bijzonder mooie gesprek dat ik had ging over verbinding, jagers zoeken geen verbinding, jagers zoeken de jacht. De variatie in jagers is toegenomen, voorheen waren er vooral seksuele gerichte jagers. Zij gebruiken het bdsm jacht terrein om hun seksfantasieën tot waarheid te kunnen brengen. Voor hen is bdsm het middel, niets meer en minder dan dat. Het enige dat ze ervoor hebben hoeven leren is de taal van bdsm kopiëren (begrijpen doen ze deze echt niet) en vervolgens werpen de gewillige subjes zich aan hun voeten. Deze jagers hebben zelden een persoonlijke tekst in hun profiel staan, iets waar ik me mateloos aan kan iriteren. Profielen hier op FetLife zonder tekst, met een verzameling van het internet gehaalde foto’s om zo een beeld neer te zetten. Probeer je een gesprek met deze mensen tot stand te brengen dan stagneert het vaak al bij de eerste open vragen die je stelt.
Andere jagers zijn de sensatiezoekers, deze vind je het meest in clubs en spelgelegenheden. Ook deze kun je onder verdelen, er zijn er die puur op de kick uit zijn. De kick van het spel, de kick van het grenzen verleggen, de kick van laten zien hoe goed ze wel niet zijn. Van de echte dynamiek hebben ze geen kaas gegeten, dit zijn de mensen die binnenkomen, al dan niet met spelpartner, met een koffer vol speeltjes die als trukendoos ingezet wordt. Zweep na zweep wordt er uit getoverd, er wordt een toneelstukje gespeeld. De man of vrouw met de koffer vol toont dat hij of zij met alle speeltjes overweg kan, de spelpartner staat het geduldig te verduren, soms gaat dat met veel geluid gepaard, soms zijn ze zo stil dat ik me echt afvraag of ze er wel van genieten.
Wat ik zelden zie is interactie, oogcontact, communicatie. Het is als twee mensen die beiden een monoloog voeren en denken dat ze een dialoog voeren.
Laatst realiseerde ik me dat datgene wat ik zie ook is wat nieuwkomers zien, geen wonder dat zij een ander beeld van bdsm vormen. Voor hen is bdsm een podium dat je kunt betreden waar je je truukjes laat zien, soms met veel bravoure en show, soms meer ingetogen. Als het truukje getoond is verwachten ze nog net geen applaus van het publiek.
Overigens, over publiek in speelruimtes kan ik ook wel een boek schrijven. Nu moet ik daar wel aan toevoegen dat ik maar beperkt in speelruimtes geweest ben en ik kan alleen maar over mijn eigen ervaringen schrijven.
Het lijkt er op dat het respect voor mensen die in de interactie van bdsm stappen aan het verdwijnen is. Er wordt dwars door spelende koppels heen gelopen, er wordt hard gepraat, het is alsof de speelvloer het podium van een erotische beurs is geworden, waar de onbehouwen boer die niet met seks kan omgaan luidkeels met zijn biertje in de hand grapjes maakt over hetgeen hij ziet.
Misschien was de term publiek wel voldoende en was mijn beschrijving overbodig. Ik krijg steeds vaker het gevoel dat speelruimtes publiek aantrekken die overwegend komen om een show te zien. Lastige aan deze beeldvorming is dat ik dan ook moet erkennen dat op de zeldzame momenten dat Grey en ik het speelveld betreden om in onze bdsm dynamiek te stappen dit door anderen als een show gezien wordt.
Terwijl voor ons het één van de weinige momenten is waarin we bdsm kunnen beleven, onze thuissituatie laat dit niet toe, een hotelkamer boeken zou een optie zijn maar we hebben óók behoefte aan prettig contact met gelijkgestemden.
Niet om de trukendoos te vergelijken, niet om een spel te spelen wie het hardst kan slaan of wie het meest kan verduren. Maar omdat gelijkgestemden een taal spreken die ons bekend klinkt, waar we ons prettig en comfortabel bij voelen. Waar we geen dingen hoeven uit te leggen, en tegelijkertijd voelen we ons zo vaak een alien op een vreemde planeet omdat we minder en minder gelijkgestemden treffen. Of laat ik het anders verwoorden, het lijkt erop dat de beleving die anderen hebben zo compleet anders is dan de onze dat het lastig is om daarin gelijkgestemdheid te ontwaren.
Dus was het extra fijn om laatst met twee mooie mensen een gesprek te voeren waarin ieder zich kwetsbaar durfde op te stellen. Waar we alle vier konden beamen dat we deze veranderingen in ‘ons’ wereldje zien. Waarbij het mij opviel dat we misschien wel een beweging maken die begrijpelijk is, maar niet goed. We zwijgen over wat we zien, over wat er is veranderd en over dat we ons daar niet prettig bij voelen.
Daar waar er een nieuwe stroming lijkt te zijn ontstaan die binnenkomt (in bdsm maar ook in speelruimtes) en grijpt wat ze nodig hebben is er ook een groep die aan de zijlijn naar al dit graaien kijken en zich verloren, misschien zelfs wel verdrietig, voelen.
Maar als niemand dit uitspreekt dan zullen er meer en meer mensen zich terugtrekken uit de publieke bdsm scene, dan ontstaat er een ondergrondse scene waar andere gevaren opdoemen. Ooit ben ik in zo’n scene beland, ik had geen idee destijds maar ik was via een jager die mij niet als prooi zag maar wellicht wel als een soort goed doel zag, als iets dat dat hem bonuspunten in zijn eigen roedel opleverde. Wat ik zag was manipulatie van nieuwkomers, misbruik van nieuwkomers, veel toneelspel, geen echte communicatie en het elkaar een hand boven het hoofd houden van de ‘opperhoofden’.
Ditzelfde mechanisme zie ik ook in het bdsm wereldje. Er zijn diverse groepjes, mensen die zich aan elkaar optrekken, tamelijk onervaren mensen die zich ineens als mentor opwerpen en onuitgesproken sociale regels doorvoeren die passen binnen de door hen opgezette subcultuur. Steeds vaker botst dit met wat ik voor het gemak maar even ‘de oude garde’ noem. En wat doen zij, ze trekken zich terug, ze zwijgen.
Ik denk dat er meer mensen zich uit zouden moeten durven spreken over wat ze zien dat hen niet aanstaat, dat dit eng is begrijp ik. Geloof me, ook heb ik lang nagedacht of ik deze tekst zou schrijven en plaatsen. Ik weet dat ik een berg bagger over me heen kan krijgen, ik weet dat er mensen zijn die mijn tekst zullen willen gebruiken als podium voor zichzelf. Ik heb dat allemaal meegenomen in mijn overweging om dit wel te plaatsen, want als ik maar één iemand kan bereiken die denkt…ja, dit herken ik, hier voel ik mij verloren en alleen in, dan heb ik al iets bereikt.
De rest is niets meer dan ruis.
Deze tekst werd door mij op FetLife geplaatst omdat ik benieuwd was naar de reacties en ervaring van anderen. Je kunt via deze link de tekst op FetLife lezen.
Zinnestrelend 