In het fragiele ochtendlicht zie ik ineens heel helder dat mijn kracht ligt in terugkeren naar mijn kern. Mijn meest kwetsbare deel die tegelijkertijd zo krachtig is. Wanneer het me lukt die beweging te maken voel ik een soort rust over me heen komen. Alsof ik in staat ben alles tegelijk te voelen zonder dat het me omver schopt.
Alles mag er gelijktijdig zijn, de pijn en het verdriet om mijn zoon, het verdriet en de onmacht om de struggeling die ik mijn dochter al jarenlang zie maken, het gemis van mijn vader, het gemis van mijn beste vriend, de boosheid en rouw om de plotselinge dood van een andere dierbare vriend. Het missen van de vrouw die mijn moeder ooit was en de weg die ik probeer te vinden in het contact met de vrouw die ze is geworden.
Het verdriet om gebrek aan ruimte voor Grey en mij, de frustratie en onmacht, soms ook boosheid wanneer ik zie met hoe weinig uitdagingen anderen zich kunnen bewegen in hun bdsm beleving. Dat is geen misgunnen maar frustratie omdat ik dit ons ook zo gun.
Zoveel gevoelens die gelijktijdig aanwezig zijn en ik voel er een serene rust bij.
Het is vreemd om te ervaren, ik ben er dankbaar voor en neem mijzelf voor dit gevoel, dit moment in te prenten op dat ik er makkelijker naar mag terugkeren
My Secrets 