Balans vinden tussen dagelijks leven en een D’s is al een enorme uitdaging, wanneer allerlei stormen gaan razen dan lijkt het bijna onmogelijk. De overgang is momenteel enorm groot (voor mij). Waren we vorige week met zijn tweetjes en hebben vier dagen in onze D’s bubbel geleefd, werden we in het weekend in een crisis op het thuisfront getrakteerd. Geen enkele ruimte om de impact van ons heftig delen te verwerken, geen rust om na te genieten en in alle tijd en ruimte de overgang te maken naar leven in een D’s in de dagelijkse hectiek. Omdat ik momenteel met één van de kinderen op vakantie ben moet ik grotendeels alleen mijn balans zien te hervinden. Natuurlijk kan ik dat, maar het kost me bergen energie. Ik voel aan alles in mij dat de sub het moeilijk heeft, ze wil zo graag weg kunnen kruipen, dingen over kunnen laten aan de Dom. Die kleine dingetjes die tussen ons zo gewoon zijn, de deur van de auto die voor me opengehouden wordt, naar bed gebracht worden wanneer ik mijn chronisch vermoedheids slaapje nodig heb, besluiten die voor me genomen worden wanneer alles me eigenlijk even teveel aan het worden is. Ik heb altijd gedacht dat dit niet bij mij past, dat ik me er teveel tegen zou gaan verzetten. Maar binnen onze dynamiek is het zo gegroeid en ben ik het gaan waarderen, mis ik het nu het er even niet is.
ik merk dat ik uit mijzelf veel vaker dan anders even contact met mijn lieve Grijze zoek. Even die geborgenheid opzoeken, als het niet in real life mogelijk is dan maar op andere manieren. Ik zie de groei die ik hier in heb doormaakt, ik durf niet alleen toe te geven wat ik nodig heb, ik durf er ook om te vragen. Ik durf mijzelf toe te staan om me klein en ellendig te voelen, onderdanig zijn tijdens een intens spel is zo anders dan dit. Ik zal echt niet stellen dat het één makkelijker is dan het ander, beiden kennen hun eigen uitdagingen.
My Secrets 