Er is een fascinatie voor het gras aan de andere kant, aan de andere kant van de kaders die de relatie omheinen.
Zelf heb ik een andere fascinatie ontwikkeld, ik vind het boeiend om te zien hoe het gras in onze relatie seizoen na seizoen terugkeert en verandert. Het lijkt wel of ik elk voorjaar iets nieuws ontdek, iets dat ik in de jaren ervoor niet zag. Ik ben gaan houden van de ongeregeldheden in het grasveld die altijd zichtbaar zijn, of die per seizoen op kunnen duiken.
Het meebewegen met de seizoenen van het gras heeft iets magisch, ik heb heus in mijn leven periodes gekend waarin ik meende dat het gras ergens anders beter was om te betreden. Het gras in mijn eigen relatie was vertrapt, had te weinig water of voeding gekregen, was verdord of ik was er simpelweg op uitgekeken.
Ik schrijf dit dus niet moraliserend (mocht je je aangevallen voelen realiseer je dan dat dit jóuw gevoel is en ergens vandaan komt), ik schrijf het als overpeinzing, een reflectie op mijn eigen leven. Oh én ik schrijf het omdat ik de zin “In een langdurige D’s maak je de seizoenen van het gras mee, beweeg je erin mee” erg mooi vond en die een podium wilde geven.
Fragment uit het blog De seizoenen van ’t gras, te vinden op Bdsmminnend.
Zinnestrelend 