Over geraakt worden

Er was een wond geraakt, ik nam het waar zonder de stekende pijn te voelen. Het leek meer op het gevoel dat een oude wond kan geven, de littekens die zich roeren, de gevoeligheid die erin opgesloten ligt en een herinnering kan ontsluiten.

Het was of ik vanaf een afstand zag, overzag. Hoe dit me voorheen behoorlijk van mijn stuk gebracht zou hebben, hoe verwarrend het proces voorgaande jaren soms was geweest wanneer deze wond werd geraakt. Nu zag ik het totale proces, de balans die ontstaan is, het leren leven met de wond, het helingsproces en het van tijd tot tijd herdefiniëren van gevoel of gebeurtenissen (of beiden).
Ook zag ik dat de ene wond een andere overlapte, hoe tegengesteld ze ook leken.

De conclusie dat ik fake zou zijn (daar schreef ik eerder over) was wat de eerste wond raakte. Het haalde de verwarring en verdriet naar boven van de keren dat mij verteld werd dat ik ‘niet echt was’. Ik was ‘geen echte sub’, ik was ‘niet echt onderdanig’, ik was ‘niet echt bereid mijzelf te geven, écht geven’.
Dat woordje dat vaak zo achteloos uitgesproken werd maar wel iets raakte in mij, diép raakte. Dat me destijds ook enorm heeft verward. Ik had al een lange reis gemaakt om dicht bij mijzelf te komen, om te durven leven en geven vanuit mijn pure kern en dat werd weggezet als niet echt. Natuurlijk weet ik, met de kennis van nu, dat dit te maken had met de verwachtingen van de ander(en). Zij projecteerden hun beeld van de échte onderdanige sub en ik voldeed niet aan dat beeld, en dus was ik niet echt.
Het heeft even geduurd, voor ik dat los heb kunnen laten. Het heeft echt wel wat jaartjes geduurd want de overtuiging was naar binnen gekropen, dat er iets mis was met mij want ik was geen echte sub. Hoe kon ik dan wel die gevoelens hebben, waren die dan onecht? Hoe kon ik dan wel zo overhoop liggen met die verlangens in mij, die verlangens naar overgave. Hield ik mijzelf dan voor de gek?
In feite hebben de mannen en vrouwen die deze uitspraak deden me iets positiefs gebracht, door hun uitspraak ging ik twijfelen. Twijfelen of ik wel echt onderdanigheid in mij had, twijfelen aan mijn verlangen om pijn te ondergaan, twijfelen aan bdsm toelaten in mijn leven. Die twijfel zette me ertoe aan op zelfonderzoek te gaan en ik raakte meer en meer ervan overtuigd dat ik heel goed wist wat er in mij leefde, ik wist misschien niet goed hoe dit over te brengen, hoe de connectie te maken, of hoe de ander in staat te stellen de connectie met mij te maken. Dat bewustzijn had me wel even op een zijspoortje geplaatst, ik was een periode ervan overtuigd dat het voor mij onmogelijk zou zijn een man te vinden die connectie met al die stukjes in mij zou kunnen maken. Al die pure stukjes mij, de vrouw, het meisje, de sub en de masochiste. Dat was een eenzame periode, al was bdsm wel aanwezig was dit vooral een noodzakelijk iets. Zoals moeten eten omdat je alleen dan in leven blijft, ik moest bdsm toelaten om dat deel van mij in leven te houden, en ik moest tegelijkertijd leren leven met het gemis dat ik ervaarde.

Gelukkig had ik ongelijk, in @greyspanker vond ik de connectie met alle delen in mij. Al is dat wel iets dat jaren nodig had om te tot bloei te komen. Maar ik wist en voelde het vanaf het allereerste begin, dat verwarrende moment waarin we beiden ons plotseling waanzinnig tot elkaar aangetrokken voelden terwijl de timing veruit slecht was.
Alle delen in mij voelden en wisten het, het drong door tot in de kern van mij.
Die kern die eindelijk durfde te leven vanuit mijn innerlijke puurheid. Iets wat niet vanzelfsprekend was, en daar ligt dan de andere wond die geraakt werd.

Ooit was ik mijzelf kwijt geraakt, ik was een schaduw van mijzelf geworden in een fase waarin mensen zichzelf doorgaans juist ontwikkelen. Als jong volwassen vrouw was ik in gevallen voor de charmes van een narcist, in de tien jaar dat ik met hem geleefd heb raakte ik zowel mijzelf als de connectie met mijzelf kwijt. Om te overleven moest ik een schaduw worden, moest ik vergeten wie ik was, waar ik van hield, waar ik niet van hield.
Mijzelf losmaken van die schaduw en het vertrouwen in mijzelf vinden om mij weer te durven tonen, te durven uiten, te durven zijn …dát is het zwaarste proces in mijn leven geweest. Ik had het onecht zijn omarmd omdat het me bescherming bood, ik was het meest kwetsbaar wanneer ik echt was, wanneer ik mijn pure kern toonde en dus had ik daar een hoge en ondoordringbare muur omheen gebouwd. Die ik zelf heb leren afbreken, ik ben de strijd met mijn angsten aangegaan om vanuit mijn kwetsbaarste delen leven weer aan te durven gaan.

Dus de wonden waren kristalhelder voor me, en mijn boosheid omtrent de uitspraak dat ik niet echt zou zijn zie ik in zekere zin als een kadotje. Dat zal sommigen wellicht vreemd in de oren klinken, en het klopt zeker dat ik er boven moet staan, maar ik dúrf weer boos te worden. Dat is een emotie die ik een groot deel van mijn leven niet toe heb kunnen, en vooral durven, laten. Boos zijn werd afgestraft, eerst in mijn jeugd, later in mijn huwelijk met de narcist, en ook in enkele bdsm contacten. Dus leerde ik mijzelf aan die emotie niet te uiten, ik stopte deze weg, ergens heel ver weg, diep binnen in mij.
Maar emoties zijn nodig, om te voelen, om te ontwikkelen, om te groeien en om in balans te raken.
Dus dat ik boosheid voelde, deze kon uiten en ook weer los kon laten dát is voor mij de een mooie winst, samen met de rust en balans die ik voelde terwijl ik dit alles schreef.