Na de meer dan hevige storm die vorig weekend woedde, die bij beiden de nodige schade heeft aangericht waar we geen van twee volledig van zijn hersteld, was er vannacht onverwachts privacy. Of ik het eerder die avond al aanvoelde kan ik niet met zekerheid zeggen, wel bijzonder was het dat het meisje in mij ineens vrij duidelijk wilde laten merken aan haar Meneer dat ze hem miste en ze overduidelijk haar tong uitstak terwijl we gezellig aan het socializen waren met de jeugd.
Tegen de tijd dat we, zo rond half twee, besloten naar huis te gaan veranderde er ineens iets bij de jeugd en zoonlief besloot bij dochter te blijven slapen. Zonder al te veel woorden reden we naar huis, het besef bij beiden van de wonden was aanwezig, het verlangen en intense gemis denderde er doorheen. Het was alsof een stroming tussen andere delen in ons een eigen weg bewandelde, zich niet veel aantrekkend van de schade en wonden.
Een oerdrift dreef ons, nam ons mee, stelde ons in staat de diepe verbinding te beleven, te ademen, te doorleven.
Geen beleven met speeltjes maar onze lichamen die zich primal bewogen, de Dom in jou die mijn overgave zocht, oppakte en beroerde. Hoe eenzaam, verdrietig en gewond ze ook is, ze beweegt mee. Eventjes twijfelde ik of dit geen vreemd bewegen van zelfdestructie (van mij) was, mijn gevoel vertelde me iets anders. Dit was wat ik wilde en moest voelen nu, dat vuur van passioneel bewegen, van geven wat jij van mij verlangt, van tonen hoe diep ik bereid ben te gaan….voor jou.
Een complete tegenstelling met de gevoelens van vorig weekend.
Vanmorgen werden we ook nog getrakteerd op de luxe van uitslapen en eindeloos koffie drinken in bed, met alle rust om samen te praten. Ineens werd voor mij iets helder wat ik niet eerder zag, ik had deze week overhoop gelogen met verwijten richting mijzelf over mijn felle reageren vorig weekend. Dat ik het nodig had om te laten merken dat er een grens was overschreden, dat mijn emoties daarin en daarover er mochten zijn. Dat is hevig, passioneel in zekere zin zelfs. Als een gewond dier heb ik om mij heen geslagen, ik wás dat gewonde dier en vocht mijzelf naar een plekje dat voor mij veilig voelde om mijn wonden te kunnen verzorgen.
Iets waar we zo vaak in onze relatie over gesproken hebben is dat alle gevoelens er mogen zijn, wanneer we onze diepte in duiken dan mag ik mij vrij uiten, dan omarm jij de emoties en drinkt ze omdat dát is waar jij naar op zoek bent. Die puurheid in mij, dat spontane en ongeremde uiten.
Vorig weekend deed ik dit vanuit mijn pijn, vanuit de wond die was ontstaan.
Ik verweet het mijzelf. Vanmorgen zag ik ineens ons beleven van vannacht in het verlengde van de storm van vorig weekend, ik realiseerde mij dat ik vorig weekend net zo puur gereageerd had als ik tijdens onze diepe reizen doe. Hoe kon dat dan fout zijn? Waarom zou ik mijzelf dat (blijven) verwijten. Het voelde alsof ik aan het helen was, alsof we samen maar ook beiden aan het helen zijn.
Nu, in de stilte van de nacht, laat ik alles nog eens de revue passeren. Mijn lichaam en hoofd voelen aan alsof ze een hevige storm doorstaan hebben, de rust is nog niet volledig wedergekeerd maar licht weet haar weg weer te vinden en ik realiseer me dat we wéér een storm hebben doorstaan…sámen, met ruimte voor ieders eigen emotie en manier van omgaan en verwerken, met heel veel frustratie en eenzaamheid bij beiden gevolgd door een intens ervaren van wat ons bindt.
My Secrets 