Grijze Mist

In het grijpbare missen sluimert het ongrijpbare. Ik zie ons grijpen, in het luchtledige raken wij elkaar niet, we grijpen mis.
In het missen duikt een diepe pijn op. De pijn van me verscheurd voelen, de pijn van mij niet op kunnen splitsen. Ik kan niet zowel een veilige basis aan een kwetsbare verslaafde in herstel bieden (die inmiddels wel meer dan 90 dagen clean is!) als ook de partner zijn die jou uit jouw grijze mist trekt en voorkomt dat je vlucht, of je red van de ondergang waar je zelf zo graag in wilt kunnen zwelgen.

Elke dag zie ik je een stukje meer verdwijnen, je stilte word grootser, je zwijgen neemt meer en meer plek in. Reacties op dingen die ik zeg blijven uit, antwoorden op vragen die ik stel verlaten niet eens meer je lippen. Je bent aanwezig zonder aanwezig te zijn. Dit ken ik van je, ik weet waar dit de voorbode van kan zijn.
Ik zie het, neem het waar, voel het en ik kan niet eens meer grijpen.

Zo vaak heb ik gevochten, als een leeuwin, om jou te laten zien wat jij voor mij betekent. In momenten van grootse grijsheid als ook in jouw zwaar depressieve momenten waarin je koos voor de ultieme vlucht. Vluchten van mij, vluchten voor het leven, vluchten voor jezelf vooral destijds. Toen jij op de vlucht sloeg kon ik alleen maar zijn, aanwezig zijn, je laten weten en voelen dat ik er ben maar dat jij de keuze moest maken.

Het voelt alsof ik daar weer sta, niet met de hevige angst van toen omdat je echt op de vlucht was geslagen met serieuze plannen om uit het leven te stappen. Maar wel met de mij bekende onrust. Je bent aan het vluchten en ik kan dat gevecht er nu niet bij hebben.

De pijn is immens, het voelt of je loslaat terwijl ik door jou vastgehouden wil worden. Ik wil niet de sterke vrouw zijn die de kar trekt maar leven lijkt wel telkens opnieuw mij die rol aan te meten. Als het gaat om mijn dierbaren dan trek ik die kar in mijn eentje als het moet, ik trok hem voor jou toen jij het niet meer op kunnen brengen, voor mijn dochter toen ze het zelf niet kon, voor mijn zoon toen hij het allemaal niet meer wist en nu in zijn herstelperiode.
Ik vraag niet aan je om deze kar mee te trekken, dat hoeft niet.

Maar verdwijn alsjeblieft niet opnieuw weken of maanden in die grijze mist waar ik je niet vinden kan.