Een onzichtbare moker heeft me geraakt, ik wist eigenlijk wel dat deze er aan zat te komen, maar nu het een feit is en ik me door deze enorme moe(deloos)heid heen aan het worstelen ben is het behoorlijk pittig.
Ik pas alle clichés toe, goed voor mijzelf zorgen, niets ‘moeten’, het van moment tot moment bekijken, maar het is echt even op. Nu mijn zoon eindelijk is opgenomen en er iets is weggevallen wordt pas zichtbaar hoe het mijn leven de afgelopen maanden heeft gedomineerd. Afgelopen weekend overviel me een kort paniekmomentje, Grey zou toch niet nu er eindelijk ook privacy is gelijk de sub willen zien? Want die is nog even ver weg, ook de vrouw in mij is ver te zoeken. Ik heb moeite met mijzelf verzorgen, het kost me allemaal gewoon teveel energie laat staan dat ik fris en fruitig gekleed in leuk rokje, kousen, pumps en spannende lingerie een glas cognac zal aanbieden.
Het zit er gewoon niet in nu. (gelukkig weet ik dat @grey alle respect en begrip voor mij heeft).
Ik ben moe, ik ben het zat. Al dat trekken al die maanden aan me, en wat blijkt…nu zoon in opname zit en eerst in detox heeft hij toegang tot zijn telefoon. Wat er vandaag toe leidde dat ik hem geblokkeerd heb, ik kon (en wil) niet meer omgaan met de boze buien, de verwijten, het manipuleren, het dreigen met zelfmoord, het dreigen met er weg gaan, dreigen met spoorloos verdwijnen. Ik weet waar het toe leidt, de volgende berichten worden nog een tikkeltje agressiever. En ja, ik weet dat het zijn verslaafde monster is dat vuurspuwend probeert uit te halen naar mij maar dat maakt het niet makkelijker.
De veerkracht in mij is even verdwenen, ik heb amper ruimte gehad om te rouwen om mijn overleden vriend, of te verwerken dat ik dit via via moest horen, geen afscheid heb kunnen nemen. Ik ben verdrietig, verdrietig om zijn dood, verdrietig om de enorme strijd die ik jarenlang heb moeten leveren in het zorgdragen voor mijn beide kinderen, verdrietig dat er zo weinig over lijkt te zijn. Alsof ik compleet leeggezogen ben, niets meer dan een omhulsel dat voortdurend denkt (en soms zelfs innerlijk schreeuwt)
‘laat me met rust’.
Ik voel me een slaapwandelaar, die leven waarneemt maar niet in staat is er deel aan te nemen. Ik zie de sub en haar verlangen, ze kijkt me vanuit de verte aan. Ik zie het meisje, weggedoken met haar rug naar mij toe. Ik zie de masochiste, haar verwijtende blik raakt me. Ik zie de vrouw die moe terugkijkt wanneer ik in de spiegel kijk.
Op dit moment kan ik mij niet indenken dat ik me ooit weer sprankelend, blij, vrij, opgewekt, sexy en uitdagend kan voelen. Al die dingen die zo mij zijn en nu zo ver lijken te zijn. Opgeslokt door dat vermoeide lijf met alle dagelijkse pijntjes en klachten, weggevreten door de uitputtende molen van emoties die maar bleef malen en malen.
Dat de zon weer gaat schijnen weet ik, achter de wolken schijnt de zon is een cliché dat ik zelf al zo vaak waarheid heb zien worden. Maar ik wil nu gewoon even me moe en moedeloos mogen voelen, ik wil me ellendig kunnen voelen zonder innerlijk fluisterend stemmetje dat me aanspoort dat het nu wel weer lang genoeg geduurd heeft.
Morgen zal het wel weer beter gaan, maar vandaag mag ik van mijzelf toegeven dat het even niet goed met me gaat, mag ik me ellendig voelen, mag ik me uiten zonder het af te zwakken.
My Secrets 