Zou ik toch bijna gaan denken dat het ligt aan de tijd van het jaar, een soort periode van bezinning en terugkijken, die ertoe leidt dat bij mij veel oude wonden zich manifesteren.
Het is soms of ze tegelijk geraakt worden, oude wonden lijken open te springen en maken me duidelijk dat er nog werk aan de winkel is wat betreft verwerken en helen.
Verse wonden maken me duidelijk dat ik goed voor mijzelf moet zorgen want mijn kwetsbaarheid is erg hoog, ik twijfelde of ik zou schrijven groot maar dat voelt niet goed. Het ligt hoog, zoals hooggevoeligheid. De kwetsbaarheid ligt dicht aan de oppervlakte en ik word door het minste zuchtje wind geraakt.
Wat me ook meer en meer duidelijk wordt is dat de tijd waarin we leven mijn wonden aanraken. Ik kan geen mensen met mondkapjes op verdragen, ik voel een intense paniek van binnen opborrelen en dus mijd ik situaties waarin ik er niet omheen kan. Het zelf dragen van een mondkapje is een mega trigger, het symboliseert voor mij alles waar ik mij van los heb moeten maken. Het staat voor mij symbool aan mijzelf onzichtbaar moeten maken, mijn glimlach die verborgen moet worden, mijn gezichtsuitdrukkingen die door anderen moeilijker te interpreteren zijn. Het staat voor mij gelijk aan de periode waarin ik grijze muis moest worden, meegaand en meebewegend zonder kritiek, zonder opmerkingen, zonder te veronderstellen dat het niet klopte dat ik geacht werd die grijze muis te worden.
Ik heb zo lang gevochten om mijzelf los te maken van die grijze muis die ik verdrietig genoeg wel geworden was, ik vertik het om mijzelf nu opnieuw onzichtbaar en uniform te laten maken. Ik heb keihard moeten vechten om weer vrij te mogen zijn, vrij van het starre pak dat ik moest dragen, vrij van de verwachtingen waar ik aan diende te voldoen omdat er anders consequenties waren. Wanneer je in een destructieve relatie hebt gezeten dan is de tijd waarin we nu leven een vreselijke tijd, mensen die dat niet herkennen zullen dat niet begrijpen. Dat geeft niet, dat hoeft ook niet.
Zolang mij maar niet verweten word dat ik de mij verworven vrijheid niet meer af laat nemen, zolang mij maar niet verweten word dat ik mijn sprankelende zelf wil kunnen zijn.
Al is dat nu in een zeer kleine bubbel, ik kan mij binnen deze bubbel vrij bewegen. Buiten de bubbel is het een complex navigeren geworden om pijnlijke confrontaties te mijden. Gelukkig is er veel tijd en ruimte om in de natuur te zijn, en bof ik met de lieve en dierbare mensen om mij heen die weten van mijn wonden en me ruimte geven om situaties die een trigger zijn te mijden.
Mijn Ptss heeft even hevig opgespeeld,dat is gelukkig weer wat milder geworden.
De problemen op het thuisfront met verslaafde zoon zijn nog altijd meer dan hevig, daarin ontstaan de nieuwe wonden en voel ik een sterke behoefte mijzelf ruimte te geven om te kunnen helen. Dus ben ik een tijdje geleden toch maar weer aan het schrijven gegaan, nooit eerder heb ik me daar zo vreselijk kwetsbaar bij gevoeld, maar toch…ook dát is een deel van mij.
Ruimte voor Grey en mij is er zeer minimaal, het is voor ons beiden een vorm van overleven en ook onze relatie moet zien te overleven.
Terugkijkend hoop ik vooral op betere tijden, al ben ik nuchter genoeg om te realiseren dat de onrust op de wereld nog wel een tijdje zal blijven woekeren. Dan hoop ik op genoeg bubbels en prettige momenten en ontmoetingen binnen deze bubbel 🙂
My Secrets 