Vandaag viel mijn oog op deze sleutel, ze voelt symbolisch. Juist vandaag ontdek ik deze in een etalage waar ik eerder deze week ook langs liep.
Vandaag komt het binnen, de sleutel van mijn hart, de sleutel van onze liefde.
Zo bijzonder gekaderd, slechts voor één om het hart,de liefde en toewijding van de ander mee te openen.
Vandaag 13 jaar geleden gaf ik jou mijn ja woord, niet wetend dat een maand later de eerste hevige storm op mij af zou komen. Een storm die me bijna omver blies, die mijn beeld en gevoel van die mooie ceremoniële dag veranderde. De storm veroorzaakte hevige schade, beschadigde vertrouwen. Ik wist haar te doorstaan, scherven te ruimen, mijn wonden te laten helen, jou te steunen en niet in de steek te laten, mijn vertrouwen groeide voorzichtig.
Een jaar later, rond dezelfde periode, opnieuw storm. Ruw en hevig, ze bracht me op mijn knieën en ik verdomde het te smeken. Jij moest jouw weg naar mij vinden, en als je in de donkerte waarin je gevlucht was een andere keuze zou maken zou het me breken, maar ik zou ook weer helen.
Je vond je weg terug, de brokstukken hadden de gerepareerde schade van de vorige storm mee gezogen. De ravage was enorm, opnieuw sprak ik mijn vertrouwen uit, al was deze intens fragiel geworden.
De storm hield zich jaren op de vlakte tot zij in 2014 weer toesloeg. Dit keer kon ik niet anders dan een grens trekken, uit puur zelfbehoud sloot ik jou buiten, er volgde een scheiding, we gingen uit elkaar.
Mijn hart bloedde hevig en ik verkeerde maandenlang in een troosteloze donkerte waar licht amper doorbrak, mijn eigen licht de, weg naar buiten niet meer vinden kon.
We kozen opnieuw voor elkaar, een aantal maanden later, of nee… Eigenlijk koos jij, voor mij. Je zag me verdrinken en werd mijn reddingsboei.
Een nieuwe flow ontstond, zoveel gedeeld samen, zovele wonden die moesten helen. We omarmden met liefde en bewogen een nieuwe weg.
Vandaag is onze onofficiële trouwdag, in ons gevoel is het nog steeds de dag waarop wij een belofte uitspraken naar elkaar, in ons gevoel is deze dag ‘gewoon’ onze trouwdag.
De ingelijste sleutel toonde me dit alles in een fractie van een seconde. En nu, in de rust van onze laatste vakantie avond, met de sluimerende verlangens van nog een laatste keer echt samen te kunnen drijven op onze flow voor het dagelijks leven en gebrek aan privacy ons weer inhaalt, tover ik de woordjes tevoorschijn die haar weg naar jou vinden.
Zinnestrelend 