Vrijdagavond Stormen

Het zal de vrijdagavond geest zijn, misschien samen met wat deurtjes naar oude wonden die opengingen in de afgelopen weken. Onbekende mensen in mijn mailbox, meer gesprekken via email met mensen waarmee ik graag meer interactie wil proberen op te bouwen. Iets dat ik juist als positief wilde ervaren echter er komt een sluimerend gevoel van onrust in mee. De zwarte gaten waar ik over schreef en de herkenning van anderen die mijn gevoel versterken dat ze totaal niet begrijpen (kunnen) wat ik ervaar. Mijn PTSS die sterker dan anders aanwezig is. Verleden dat op de één of andere manier blijft opdoemen, niet eens op een vervelende manier. Gewoon herinneringen waarin het ongewone en absurde leven van toen besloten ligt.

Ik bespeur een alertheid in mijn lichaam die niet prettig voelt, ik sta op scherp. Zonder aanleiding, zomaar ineens, maar wel op een vrijdagavond. De vrijdagavonden die de terugkerende donkere schaduw werden. Hoe verwarrend is het om eerder op de avond te genieten van het gevoel van Grey zijn hand op mijn billen, en nu de onzichtbare hand te voelen die mij jarenlang op mijn hoofd sloeg en stompte.
Het is of alle deuren wagenwijd zijn opengezet, het waait, het stormt. Ik ben schor van geluidloos schreeuwen.

Onlangs las ik een blog, dat ik in 2016 voor een andere website schreef. Of eigenlijk schreef ik het voor mijzelf en ik had het nodig ermee naar buiten te komen op de betreffende website. ‘Ik verstond de kunst onzichtbaar te worden‘, iets waar ik me met zoveel moeite uit los heb weten te werken. Leerde weer zichtbaar te worden, ik leerde me weer comfortabel te voelen met gezien (mogen) worden. Het lijkt een terugkerende strijd, tijdenlang is er niets aan de hand, en ineens voelt het onveilig. Is het me er comfortabel bij voelen verdwenen.

De deuren klapperen, ze slaan kapot in de wind en ik voel de paniek opwellen. Als de deuren stukwaaien kan er niets meer worden afgesloten, waar kan ik me dan nog verbergen voor die alles verwoestende razernij?
Dus ik probeer de deuren dicht te krijgen, barricadeer mijn binnenwereld en kruip weg. Ik wil huilen maar kan het niet. Ik wil schreeuwen maar mijn stem is verdwenen. Ik wil dat de storm stopt maar ik weet dat deze soms gewoon razen moet.

Vanavond is zo’n moment, de vrijdagavond storm. Ik zie mijzelf, als jonge vrouw. Ik zie de lijnen, van de eerste gewelddadige uitbarsting tot de altijd aanwezige draden van waanzin. De waanzin van mijn leven toen, de absurditeit van goed praten wat zo vreselijk fout was, de patronen van geweld. De draden die mij meer en meer omwikkelden tot ik mij niet meer kon bewegen, niet langer in staat mijzelf nog te beschermen trok ik mijzelf dieper terug in mijzelf.
Ik zie het proces van ontwarren van de draden, van mijzelf bevrijden, van weer leren houden van mijzelf, van mijzelf weer de moeite waard vinden. Het proces van mijzelf weer leren kennen, ik had mijn eigen ik zo ver weg gestopt dat toen het weer veilig was haar terug te laten keren ik de connectie niet meer vinden kon. Ik zie de strijden die ik daarin geleverd heb, de complex en beschadigde vrouw die eruit kwam. Waar niet iedereen mee om kan gaan. Ik zie de processen die daar weer aan gekoppeld zijn.

En soms heb ik gewoon zo’n enorm sterke impuls om alles te laten verdwijnen, om mijzelf weer te laten verdwijnen. Niet in de relatie met Grey, bij hem weet en voel ik in elk moment dat ik mag zijn wie ik ben, ook als dat complex en beschadigd is.
Maar wel in de sociale contacten die ik heb, en die zijn al zo vreselijk dun gezaaid.
Dan ben ik heel dichtbij mijn account hier volledig te verwijderen, het enige stukje sociale media waar ik interactie aanga en heb met anderen.

Er sluimert een gevoel van onrust, pas op..fluistert mijn binnenste. Er is storm op komst, je hebt teveel deuren opengezet. Ik haal diep adem en laat de storm razen, ze lijkt van buiten te komen maar ze is binnenin ontstaan. Ook zij moet kunnen en mogen razen maar liever zonder dat ze onherstelbare schade veroorzaakt.