Zwarte Gaten

Er zijn van die zwarte gaten, periodes in mijn leven waar ik weinig herinneringen van heb opgeslagen. Gelukkig word ik er niet vaak mee geconfronteerd, want de confrontatie op zichzelf maakt me vaak verdrietig. Al weet ik dat ik er zelf weinig aan kan doen, het is het gevolg van PTSS die lang geleden ontstaan is.

In periodes van (veel) onrust in mijn leven lijkt het wel alsof mijn geheugen van tijd tot tijd de harde schijf wist. Dat leidt wel eens tot vervelende situaties in het dagelijks leven weet mijn omgeving daar goed mee om te springen. Al leidt het soms wel tot discussies omdat ik denk iets te hebben gezegd maar het nooit hardop heb uitgesproken, of ik was in de veronderstelling dat iets op een bepaalde manier was afgesproken echter op een later moment was dit aangepast en mijn herinnering daaraan was verdwenen. Gelukkig is dat heel goed te ondervangen met chatberichten, die gebruik ik om terug te kunnen kijken wanneer ik twijfel.
Maar soms komt het dus voor dat iemand uit het verleden me benadert, ken je mij nog? Een volkomen logische vraag maar bij mij kan dat aanleiding zijn tot onrust. Deze persoon kent mij en bij mij rinkelt geen belletje.
Vaak leg ik dan uit hoe het komt dat ik de betreffende persoon niet herken, het helpt wanneer iemand details uit het verleden deelt. Soms gaat er dan ineens een deurtje open en komen er flarden uit de mist die achter die deur huist. De mist trekt nooit volledig op.
Het lukt me niet altijd om iets op te maken uit die flarden. Ik heb moeten leren leven met die zwarte gaten, het geeft een vreselijk kwetsbaar gevoel, waar ik ook mee heb moeten leren leven.

De laatste weken is het een paar keer voorgekomen, dat iemand uit het verleden contact met me zoekt. Niet alle keren leidt het tot een gevoel van verdriet, kennelijk voel ik wel aan wanneer ik met de betreffende persoon niet echt een binding had.
Maar wanneer ik dat gevoel wél heb dan blijft dagenlang een verdrietig gevoel sluimeren.

Zo ook deze dagen. Het besef dat ik jaren geleden avonden en nachten met iemand gepraat heb, hele persoonlijke gesprekken vermoedelijk. Ik weet het dus niet want ik kan er onmogelijk bij komen. Het meest verdrietig word ik van het feit dat ik niets terug kan geven, ik kan niet zeggen hoe fijn ik die band gevonden heb, of hoe prettig die nachtelijke gesprekken waren want ik heb er geen herinnering aan.
Ik hoopte dat zijn stem horen een deur zou openen, maar ook dat gebeurde niet. Ik hoopte dat via een internet achterdeur oude en niet meer bestaande websites uit die tijd een deur zou openen, ook niets.

Dus ik blijf achter met een verdrietig gevoel van leegte, met een worsteling om mijzelf dit niet te verwijten want het is geen keuze. Ik kies er niet voor om niets te herinneren uit die tijd (en zo heb ik dus een aantal fasen in mijn leven).
Erover schrijven doe ik maar heel weinig, dat maakt me voor mijn gevoel nog meer kwetsbaar. Want er kunnen ook mensen opduiken die mij een heel ander verleden voorspiegelen dan deze in werkelijkheid was. Doorgaans ben ik daar heel nuchter in, vertrouw ik erop dat mijn gevoel me in zo’n situatie wel iets laat weten.
Maar na de laatste weken al een aantal keer te zijn geconfronteerd met mijn zwarte gaten betrap ik mijzelf erop dat kwetsbaarheid neigt te gaan overheersen. En juist dat is wat ik wil voorkomen, want die kwetsbaarheid lijkt de trigger te zijn die de schijf wist. Dan is het moment waarin ik nu schrijf het zwarte gat waar ik over tien jaar geen herinnering meer aan heb.

Mijn dwalen van deze avond, in een poging flarden uit de mist op te vangen, heeft weinig opgeleverd. De deuren blijven dicht, mijn verdrietige gevoel is groter geworden.