Zou ik beeldvormend schrijven dan zou ik nu delen hoe ik mijn gevoel visualiseer. Een deel van mij dat buiten mijzelf staat en woorden naar me gooit, vol boosheid, ze gooit om te raken. Mij te raken.
Ik doe niet eens mijn best ze te ontwijken, ik voel me losgemaakt, alsof de stekkertjes losgetrokken zijn. De verbinding werd verbroken.
Woorden dwalen, zoeken een weg maar ze lijken gevoel niet te vervoeren.
Een aantal dagen geleden constateerde ik de overlevingsmodus in mijzelf te herkennen, gevoel grotendeels uit, een muur opgetrokken. Af en toe laat ik wel even iemand achter die muur, niet te lang.
Het kost energie, zo vreselijk veel energie, en ik ben zo vreselijk moe.
Zonder in details te treden, zoon is hier thuis (weer) opgevangen omdat hulpverlening losliet. In zijn omgeving is er niemand die hem op wil/kan vangen, moet ik hem dan echt op straat laten leven….die strijd krijg ik niet gestreden met mijzelf.
Ik hoef niet van anderen te horen dat ik mijn grens dan nog niet bereikt heb, mensen die dit zeggen hebben vaak geen idee van de impact, de strijd en de moedeloosheid.
Mijn moederhart is gebroken, ze bloedt en nog steeds probeert ze er te zijn. Dat is nu eenmaal wie ik ben, als niemand mijn kinderen (of anderen die ik liefheb) een hand reikt dan zet ik de deur toch weer open.
Het gaat wel ten koste van….van veel. De relatie staat onder spanning, een gezellig gezinsleven is er niet, dochter en schoonzoon houden afstand, familie oordeelt op afstand maar zal niet even contact zoeken om te steunen.
En ik….ik ben in standje overleven gegaan. De moeheid speelt me dermate parten dat ik het maar een paar uur volhoud en dan weer moet gaan liggen. Combinatie van de chronische moeheid en jarenlang strijden. Het voelt of mijn eigen leven tussen mijn vingers door glipt. Het voelt of tegen de tijd dat ooit dat moment daar zal zijn dat er ruimte is om samen te leven als geliefden in een D’s ik opgebrand en uitgeblust ben.
Gelukkig weet ik ook wel dat dit fasen zijn, ze gaan weer voorbij, ik sterk weer aan. Dat proces is me bekend. Op dit moment kan ik er echter niets mee.
Ik ben moe, voel me leeg, ver weg van het mooie in mij, ver weg van de vrouw in mij, ver weg van de sub en de masochiste in mij. Het meisje in mij staat verdrietig op grote afstand te kijken, dit leven met zoveel spanningen is geen goede omgeving voor haar. Dan trekt ze zich terug.
Ik zou willen dat ik dat kon, me terugtrekken uit deze storm en terugkeren wanneer de zon écht en voor lange tijd doorbreekt.
My Secrets 