Zomaar uit het niets dook het op, een onzichtbare hamer die mij (fysiek) onderuit mept.
Ik slijt mijn dagen hangend op de bank, in bed, een poosje achter de pc en buiten op de loungebank want gelukkig is het zomer.
Een piepklein rondje met de hond duurt vreselijk lang, ik kan maar kleine stapjes zetten door de pijn maar hé…. Ik beweeg!
De pijn brengt me in een soort sluimer toestand. Ik kan me slecht concentreren, dingen komen vertraagd en soms niet binnen. Ik voel mij voortdurend balancerend op het randje van in huilen uit barsten, wat niets oplost maar af en toe stromen de tranen vanzelf. Ik laat ze, ze mogen er zijn. Net als de frustratie en onmacht die me in ijzeren greep houdt.
Ik herken bepaalde mechanismen, de overgave in mij die me nu helpt. Het verlangen naar de bekende zoete pijn van de zweep die me eventjes weg zou halen van deze alles absorberende pijn die mijn lichaam en mijn leven domineert.
Verlangen naar jouw dominantie, naar te mogen en kunnen dansen, vrij van alles dat remt en beperkt.
De behoefte aan intellectuele en creatieve uitdagingen, als mijn lichaam niets kan wordt deze behoefte groter. Binnen de mogelijkheden probeer ik er ruimte voor te vinden.
Het is een kwestie van uitzitten, van helen. Weet ik inmiddels uit ervaring, dat maakt het niet minder frustrerend maar helpt me wel om er in te berusten. Mijn lichaam kan gewoon even weinig anders, en zou ik forceren dan duurt herstel alleen maar langer.
Dus ik berust, geef mij over en laat me leiden door mijn gebroken lichaam.
My Secrets 