Verlaten Straten

Verlaten straten verhullen de ware leegte.

Deze zin blijft door mijn hoofd spoken, of eigenlijk is de zin ontstaan toen het beeld met me mee bewoog.
Het laat me iets zien, de leegte die schuilgaat in de ogenschijnlijke levendigheid van mijn sociale netwerk. Uit het oog is bij veel mensen echt uit het hart, het besef raakt me niet eens meer. Ik denk dat ik het diep van binnen altijd wel wist. In de eerste plaats omdat ik anders ben, anders dan het beeld dat men van mij schetst. Dat beeld wordt gevuld met idealen maar ik ben gewoon een mens, ik heb eigen gedachten, gevoelens en meningen. Vroeg of laat gaan die botsen, dat heeft vaker in mijn leven voor verwijdering gezorgd, echter het afgelopen anderhalf jaar heeft het tot een enorme stilte geleid.

Een stilte die groots haar entree maakte en het podium opeiste. Ik raakte gewend aan haar, ik had haar per slot van rekening al eerder ontmoet. Ik liet haar, ze oogde als een witte schim met flarden die als maar verder konden reiken. Zelfs toen ik mij achter in de zaal had verstopt, zelfs toen ik de zaal in stilte verliet. Ze hechtte zich aan mij, nestelde zich in mij. Soms was ik mij dusdanig van haar aanwezigheid bewust dat ik me afvroeg of ik niet het ergens wellicht prettig vond, haar leegte ademde tenminste nog iets uit. De leegte van vergeten, opzij gezet zijn of voor gek versleten worden ademt een scherpte uit die ik moeilijker te behappen vind.

Vaak wanneer ik op dit account inlog dan is de reflectie van de stilte oogverblindend, ik zie in eerste instantie alleen de witte mist. Wanneer deze optrekt zie ik de verlaten straten die voor me liggen. Soms probeer ik ze te bewandelen, een enkele keer passeer ik iets dat me aanspreekt, soms blijf ik even staan om een etalage te bewonderen. Vooral wanneer ik echte dynamiek waarneem.
Achter vele ramen spelen zich allerhande drama’s af, ik betrap mijzelf erop dat ik het de moeite van de energie niet meer waard vind om er nog op te reageren.
Dus wandel ik verder en merk dat ik steeds minder herken, het zijn bewegingen en mensen waar ik geen connectie mee heb. Het is een wereld waarin ik me een wereldvreemde voel, steeds vaker spreek ik de taal niet meer, en wordt vanaf de andere kant geen poging ondernomen mijn taal nog te spreken.