Dagenlang ervaar ik een drang om ongestoord te kunnen duiken in mijn bubbel van kunst en online publiceren. Ik neem steeds kleine aanloopjes, de flow kondigt zich aan en glipt tussen mijn vermoeide vingers door. Ik laat het, vertrouw erop dat het weer komt.
Deze ochtend gunde ik mijzelf een echt rustige start, sinds mijn zoon terug is uit de opname is het hard werken om balans te vinden in een nieuw ritme. Een dagindeling die in het teken staat van veel halen en brengen, dat is nu eenmaal het nadeel van wonen in een gebied waar openbaar vervoer drie tot vier keer zoveel tijd kost als een autorit.
Ik doe het met liefde, hij heeft een duidelijk doel voor ogen en ik heb toegezegd hem erin te steunen (wat ik overigens niet alleen hoef te doen).
Het nieuwe ritme trekt een zware wissel op me, mijn chronische moeheid speelt me elke dag parten. Ik deel mijn dag op, zoals ik gister zo mooi tegen mijn bonusdochter zei ‘elk moment is een dag’ toen zij gefrustreerd uitte dat ze telkens als ze door moeheid geveld gaat rusten of slapen het gevoel heeft dat ze niets aan haar dag heeft.
Dat gevoel is mij zo goed bekend. Ik worstel er na bijna 25 jaar nog steeds mee. En dus bedacht ik ooit dat de momenten waarin ik actief kan zijn mijn dagen zijn, ook al duren deze soms maar een paar uur tot ik in stort en moet gaan slapen.
Vanmorgen stond de flow voor me, fris en fruitig keek ze me aan ‘zullen we?’ sprak ze. ‘Zullen we vandaag samen in die kunst duiken, heerlijk ongestoord zoeken naar kunst en deze delen via de projecten?’
Ik voorzag mijzelf van koffie, haakte mijn arm in de hare en we huppelden samen het wonderschone pad van bdsm kunst uit. Tussendoor onderbroken door gesprekken met zoonlief, een hond die piepend aangaf te willen wandelen en dus een ontspannen rondje geslenterd (vandaag is wandel-balans dag aangezien ik al bijna twee weken om de dag een grote wandeling maak).
Na de wandeling en verlaat ontbijt dompel ik mijzelf weer onder.
Ik hoor haar, ik negeer haar. Zij wil woorden aan elkaar rijgen, ze weet er af en toe tussendoor te komen. Gewoontegetrouw wissel ik even van FetLife account om de feed te bekijken. Ik adem aaneengeregen woorden, ze raken me, ontroeren me en ze openen de deur voor haar.
‘Nu ik’ …sprak ze ferm. En dus stap ik uit de kunstbubbel en probeer haar ruimte te geven. Terwijl ik dit tik stromen de tranen over mijn wangen. Ze voelt zich eenzaam, in het nieuwe ritme is vrijwel geen ruimte voor haar. Ze wordt wel gezien, en dat maakt het eenzame gevoel draaglijk. Maar ze mist het intens, om te kunnen zijn, om haar eigen flow te kunnen volgen, om te kunnen plagen en de reactie te mogen beleven.
In dit nieuwe ritme is geen enkele privacy en mogelijkheden om even samen weg te gaan zijn er ook niet. We houden ons vast aan de draad van onze D’s, af en toe trekken we er aan, soms plagend, soms uit wanhoop.
Ze zucht, ze heeft zich kunnen en mogen uiten. Daarmee verandert verder nog steeds niet veel maar ik voel merkbaar de rust die in haar daalt. Ze trekt zich terug, beweegt naar achteren en gebaart dat ik weer verder mag gaan. Ik gooi haar een handkusje toe en kijk toe hoe ze in een mengeling van kleuren oplost.
Zinnestrelend 