Aan de vooravond van vier weken volledige privacy bespeur ik talloze wervelstormen die in mij razen. Daar waar in de afgelopen 14 jaar alleen weekendjes weg, en de laatste jaren af en toe een vakantie, de periodes waren waarin we exclusief tijd en ruimte voor elkaar konden maken breekt er nu een periode van vier weken aan.
Wetende dat we de laatste jaren vrijwel altijd diep duiken wanneer we eenmaal die ruimte hebben is er een sluimerende angst in mij. Wat als ik kopje onder ga? Wat als ik verdrink in die ruimte en het me remt in mijn dagelijks functioneren?
Wat als verlangen me mee voert, ongeremd en ongegeneerd? Dat klinkt sommigen vast erg aantrekkelijk in de oren maar mij geeft het vooral onrust. Het voelt als een enorme zwaarte, bijna alsof er een dreigende storm zich aan de horizon aftekent.
Ook sluimert er een andere onrust. Wat als het niet wil? Als iets in mij zich preventief terugtrekt? Ook dat ken ik van mijzelf.
Laat ik het gewoon toegeven, dit is een nieuw gebied voor me om te betreden en dat leidt tot innerlijke onrust en stormen.
Ik wil het liefst weglopen, terug naar de veiligheid van gezinsleven zonder privacy. Zelfs al weet ik dat die gepaard gaat met een enorme berg stress en drukte.
Laat ik dan ook maar toegeven dat na 25 jaar mijzelf overwegend wegcijferen voor mijn gezin ook dit onbekend voor me is. Ik ben me ervan bewust dat deze vooravond een vooravond is die past bij de levensfase waarin ik verkeer. Het is niet dat ik er moeite mee heb dat kinderen de deur uit gaan, ik durf echt wel toe te geven dat ik daar al jaren stiekem naar uit kijk maar dan is dat vanuit het idee dat er dan écht rust in het dagelijks leven zal komen.
Dat het ook betekent dat ik mijzelf niet meer kan verstoppen achter de gezinsdynamiek is nog een lastige voor me om een weg in te vinden. Er sluimert een angst, wat als in meer bdsm kunnen toelaten ik mijzelf opnieuw kwijt raak?
Ooit al raakte ik mijzelf kwijt en het heeft jaren geduurd voor ik hersteld was en oprecht kon zeggen dat ik weer écht was wie ik ben.
De laatste maanden speelt mijn PTSS me regelmatig parten, ook dat helpt nu niet mee. Er gebeurt zoveel om mij heen dat er voortdurend triggers afgaan, gelukkig is mijn PTSS tamelijk mild maar dan nog, het ís er wel en het is wel iets waar ik balans mee moet zien te houden. Verdwijnen doet het namelijk echt niet meer, wel kan het van lieverlee naar de achtergrond schuiven, en met weinig triggers kan het ook lange tijd daar blijven.
Aan Grey merk ik dat hij ernaar verlangt, een paar weken met niemand rekening hoeven houden. Zelf word ik heen en weer geslingerd tussen verlangen en de onrust in me.
Ik weet dat ik zal mee bewegen, ik weet dat Grey echt zal bewaken dat ik mijzelf niet verlies, maar niets van die wetenschap kan de innerlijke onrust wegnemen. Die is er, die tikt op mijn schouders en zegt ‘weet je wat het heeft gekost om hier te komen?’
Juist omdat ik dat weet wil ik het niet negeren, niet bagetaliseren.
Dus doe ik mijn best het er te laten zijn, al heb ik geen idee hoe je een onrust als deze er laat zijn want ze drijft me af en toe tot tranen.
Zinnestrelend 