Soms leidt het tot frustratie, wanhoop is ook wel eens voorgekomen, dan weer herken ik het met glimlach. Niet voor niets heb ik mij altijd aangetrokken gevoeld tot het woord duale, de dualiteit in mijzelf volgend zowel als vervloekend. Zonder mijn eigen dualiteit zou ik de vele tegenstellingen in leven, maar vooral in mensen, minder goed kunnen volgen. Dan zou ik me sneller en vooral verder terugtrekken, en eerlijkheid gebied mij toe te geven dat ik er toch al naar neig mij snel terug te trekken.
Mensen vind ik al snel ‘te veel’ daar ga ik geen toelichting op geven om niet op tere zieltjes te trappen. Ik (her)ken mijn eigen nuanceringen en weet hoe vlijmscherp deze kunnen manoeuvreren. Tel daar interpretatie en gevoeligheden van de ander bij op en een paar woorden kunnen maar zo verkeerd binnenkomen.
Deze gevoeligheid heb ik altijd al gehad: Soms zijn er momenten dat het me werkelijk waar geen moer boeit wat een ander vind van wat ik schrijf, en vooral van wat ik denk en voel en andere momenten ervaar ik een bijna breekbare kwetsbaarheid in mijn diepere binnenste lagen. Die kunnen er zelfs toe leiden dat ik overweeg om mijn account maar gewoon op te doeken, het is pijn die dan spreekt. In die momenten voel ik me een verloren en onbegrepen einzelgänger op een planeet waar mijn taal niet gesproken wordt.
Steeds vaker voel ik mij zo, en steeds vaker is er de behoefte me terug te trekken in een bubbel.
Gelukkig heb ik die door de jaren heen voor mijzelf weten te creëren. Bubbels waarin ik bewegen kan zonder al te veel risico iets tegen te komen dat me raakt. De dualiteit scherpt de nuance, het zijn óf woorden of beelden maar zelden beiden.
Dus of wel dwaal ik in kunst en trek mij terug in de bubbel van beelden, vergeten kunstenaars, de vele blogs die ik beheer en waarin het ervan bijhouden vaak voelt als een verademing. Soms kan ik overdag al uitkijken naar het moment waarin ik in de stilte van de avond en nacht mij mag terugtrekken in die bubbel.
Of ik dwaal in woorden, veelal ongeschreven woorden die door mijn hoofd spoken. Dan kan de behoefte ontstaan om op zoek te gaan naar woorden van anderen. Ik klik links en rechts wat schrijfsels en reacties aan, de bubbel met beelden lonkt naar me. Zij heeft de pijn al herkend voor ik haar zag arriveren, ik adem in en voel verdriet en pijn een weg naar binnen banen.
Met beelden in mijn hoofd geef ik woorden ruimte, ze hoeven niet te rijmen, volgen geen enkel logisch spoor. Ze zijn mijn duale dwalen, worden de bakens in mijn eigen donkere zee.
Ik dobber rond en volg de woordjes, met mijn handen door het donkere water ben ik niet bang voor onzichtbare monsters. Wel ben ik bang voor de zichtbare monsters die verschijnen wanneer ik mij écht uiten zou. Wanneer ik zou vertellen wat me verdrietig stemt, wat me wanhopig maakt, wat me isoleert, wat me bijna dagelijks breekt.
Telkens sta ik weer op, telkens opnieuw probeer ik een greintje positivisme te vinden om mij er niet door uit het veld te laten slaan.
Mijn dualiteit toont me de weg om te overleven, een eenzame weg want ik ontdek dat steeds meer mensen achterblijven of voor me uit rennen, links of rechts afslaan uit volle overtuiging dat die weg de redding zal zijn.
Zien, écht zien maakt intens eenzaam.
My Secrets 