Van 0 tot hoge snelheid in een oogwenk. Veel is er niet nodig, de wetenschap van exclusief ruimte en tijd in het vooruitzicht te hebben wist onze smeulende vuurtjes aan te jagen, eenmaal in het vakantiehuisje nadat alles uitgepakt was laaiden de vlammen al hoger op. We dreven de spanning nog wat verder op, in stijl gekleed bereidde ik ons een lekker licht maaltje. Zichtbaar genoot jij, ik zag het aan de twinkeling in je ogen. Een groter compliment heeft een vrouw niet nodig om te weten dat ze haar lief weet te bekoren.
Geen idee heb ik hoe we ons spel ook al weer zijn gestart, wat iets zegt over mijn diepe duiken. Ik wilde geven, ik verlangde al zo lang naar me weer even echt de jouwe te mogen voelen. Mijn dans werd de beweging tussen onderdanigheid en masochisme, beiden met hun eigen uitingen en verlangens. In de loop der jaren hebben we de verschillende delen in elkaar leren kennen en herkennen, ontdekten we de verschillen in verlangens maar ook in communiceren.
Moeiteloos laveer en navigeer je, je passeert de gevaren zones, je geeft de sub wat ze van haar Dom nodig heeft en je temt de opstandigheid in de masochist, tot zij nog altijd met woeste blik maar wel vol overgave haar lichaam beschikbaar stelt, keer op keer, onbevreesd maar ook bevreesd. We weten beiden….we hebben het nodig soms even dat randje te raken, niet er overheen maar balancerend op die rand. Het is een beweging die niet mogelijk is zonder elkaar door en door te kennen. Al klinkt dat hoogdravend en cliché omdat we beiden weten, dit zijn nog maar een paar lagen die we van de ander kennen. Waarbinnen we ons vrij mogen en kunnen bewegen, waarin we beiden kwetsbaarheid en kracht tonen.
De lagen die gepeld mogen worden door de ander waardoor meer kwetsbare lagen bloot komen te liggen.
We belanden in een zeer kwetsbare laag in mij, vorig jaar openbaarde deze zich voor het eerst, wat leidde tot een heftig spelmoment maar ook een emotioneel verwarrende periode voor mij in de weken erna.
Ditmaal voelde ik de veerkracht van deze laag en durfde ik opnieuw haar aan jou te tonen. Je er in toe te laten, je mocht haar aanraken, strelen, pijnigen, liefkozen. Je bespeelde de veerkracht zonder haar uit elkaar te trekken.
In mij volledig geven liggen de lagen besloten, soms grijp je direct naar de kern, dan weer dwaal je eindeloos in één van de lagen en heel soms bespeel je als ware Maestro diverse lagen om tot een nieuwe compositie te komen.
Vandaag galmen de klanken van deze nieuwe melodie nog lang na, ze ligt besloten in elke beweging, ze geeft net iets meer sprankel in mijn ogen en ondanks de hevige spierpijn die mij de hele dag parten speelt voel ik een ongekend los bewegen in mijn binnenste.
Een zacht geruis weet mij telkens weer in te fluisteren dat het meer dan bijzonder is me de jouwe te mogen weten, tot in het diepst van mijn zijn, met elke vezel voelbaar.
My Secrets 