Lang geleden toen ik aan het begin van mijn bdsm ontdekkingstocht stond had ik het idee dat iemands collar dragen een enorm mooie en vooral betekenisvolle symboliek was. Ik kon me niet goed voorstellen hoe ik het zou ervaren maar het was wel iets dat in mij rondzong, net als de verlangens die ik niet altijd goed kon plaatsen.
Destijds (we hebben het over ruim 23 jaar geleden) was met name op internet het gebruik van virtuele collars een dingetje. Ze werden met groots gebaar in een volle chatroom bekend gemaakt, dagen later (soms zelfs uren later) waren de zichtbare uitingen van deze collars stilletjes verdwenen. Niemand sprak erover, als het al opgemerkt werd dan mocht er niet teveel van gezegd worden want ‘respect voor de Dominanten’.
Het was een sterk surrealistische wereld, ik was geen actieve chatter op deze chatboxen, te verlegen, te bang om opgemerkt te worden. Daarentegen was ik op een erotische chatbox aan behoorlijk aanwezige bengel die het maar al te leuk vond hier en daar wat olie op het vuur te gooien, maar zeker ook aandacht had voor serieuze gesprekken.
Nachtenlang heb ik op de chatboxen doorgebracht. Helaas was ik ook een gemakkelijke prooi voor de jagers die er rondwaarden maar dat is niet waar ik het nu over wil hebben.
Ook ik heb virtuele collars gedragen, ook ik struikelde over het enorme verschil tussen de symbolische betekenis en de echte uitvoer. Eenmaal een collar omgehangen veranderde er iets, werd de aandacht minder, werd de jacht op grenzen heviger. Ik leerde al snel dat ik me niet meer liet ringen, ik werd de vrije en onbenaderbare sub. Dat had inmiddels ook wel een reden gezien wat traumatische ervaringen, maar het was ook een fase die voor mij heel prettig en zelfs bevrijdend voelde. Ik hoefde niet meer mij aan te passen aan allerlei zichtbaar en onzichtbare regels en protocollen.
Uiteraard resulteerde dat er wel eens in dat ik uit een chatbox werd gegooid, ik gebruikte alleen aan het begin van een zin een hoofdletter, ik vond al dat gestruikel over L/letters enorm vermoeiend maar vooral ook betekenisloos. Dat het voor anderen in hun dynamiek iets toevoegde was uiteraard wel iets dat ik respecteerde, maar het botste zodra dit mij werd opgelegd te doen ‘omdat het zo hoort’.
Zo begon ook mijn gevoel omtrent een collar te veranderen, ooit stelde een Dom bloedserieus voor dat ik de fases van een collar zou doorlopen tot ik de echte had verdiend. Mijn vraag welke trainingsfases hij als Dom (met notabene vrijwel geen ervaring en ik had inmiddels al wel wat jaartjes ervaring) dan moest doorlopen werd gezien als weigering en gebrek aan respect. Jullie begrijpen dat ik nog niet eens aan de allereerste proef collar ben toegekomen. Wat ik overigens niet betreur.
Voor mij voelde het als een farce, een protocol waar veel te veel aan opgehangen werd.
Nu niet steigeren lieve lezers, ik zeg dat dit voor míj zo voelde, dat anderen het anders ervaren vind ik mooi en bijzonder om te zien.
Met alle ervaringen die ik op het gebied van bdsm, maar vooral met mannen die zichzelf Dominant noemen, op deed verdween de collar uit mijn systeem. Het was iets waar ik niet veel mee kon.
Inmiddels mag ik terug kijken op een bijzondere D’s met Grey Spanker. Geen van beiden gehinderd door protocollen, sterker nog we waren beiden beschadigd geraakt door onze ervaringen op het gebied van bdsm. Onze zoektocht was (en is) een intuïtief volgen van de flow die we ervaren. Die kan van zeer intens naar meer in de oppervlakte drijven gaan.
Grey wist van mijn gevoel omtrent een collar, het is dan ook nooit een vraag geweest of ik een permanente collar zou willen dragen als uiting van mijn overgave aan hem.
En toch is er iets wat voor mij inmiddels wel zo voelt, ik draag een armband, een simpele zilveren slavenarmband. Toen we die jaren geleden bij een juwelier uitkozen en Grey hem om mijn pols deed (de verkoopster keek wel een beetje beteuterd) toen voelde ik van alles gebeuren in mij. Allerlei emoties die over elkaar buitelden.
De armband ging vrijwel nooit af, heel soms om op te poetsen of de sluiting te repareren.
Toen in 2014 we uit elkaar gingen kon ik het niet, telkens nam ik me voor de armband af te doen. Het verdriet was intens en heftig, ik stelde het telkens uit, ook al wist ik dat het eind van onze relatie ook betekende dat ik deze armband niet meer kon blijven dragen.
De armband bleef om, en onze connectie wist de breuk te overleven en weer een nieuwe weg te vinden.
Een aantal jaar geleden tijdens een vliegvakantie (zonder Grey) moest ik van een douane medewerker de armband af doen. Een gevoel van paniek overviel me, ik deed het uiteraard (nadat ik zei dat deze nooit af ging en zij met humor beantwoordde dat voor alles een eerste keer was).
Deze armband is voor mij de onlosmakelijke connectie, zij maakt me dagelijks bewust van mijn overgave aan Grey. Ze geeft me een gevoel van bescherming, van geborgenheid en van rust.
My Secrets 