Af en toe probeer ik een moment te vinden om even te dwalen op FetLife. Het is dwalen in stilte want de behoefte om te reageren komt niet veel verder dan af en toe een like.
Toch is het bijzonder en prettig om te merken hoe rustgevend dit intieme momentje voor me is, wat het me geeft.
Met een glimlach lees ik over de ontwikkeling in het leven van iemand die een bijzonder plekje in mijn hart veroverd heeft. Zelfs al heb ik hem al maanden, denk zelfs meer dan een jaar, niet gezien en spreken we elkaar zelden, dat plekje blijft.
Er ligt nog wat achterstallig leesvoer in een verhaal dat ik al een tijdje volg, ik betrap mijzelf erop dat zelfs al ben ik erg moe en staat bdsm heel ver weg ik toch altijd even spiek of er al een nieuw vervolg werd gepubliceerd.
Ik passeer de belevenissen van mensen die iets verder bij me vandaan staan maar dichtbij genoeg om te volgen, een warm gevoel nestelt zich in mij wanneer ik zo in stilte lees, kijk en in mij opneem.
Een ontroerend mooie foto weet me even vast te houden, zo mooi zoals de liefde en diepgang tussen deze twee dames wordt geuit.
Het verdriet dat geuit wordt in de levens van mensen die het nodige hebben meegemaakt de afgelopen maanden of zelfs langer grijpt me aan, ik weet hoe zwaar het is wanneer er zoveel is om mee te maken en te verwerken. De likes die ik geef zijn soms vooral een stille uiting om te laten merken ‘ik lees je, ik zie en hoor je’.
Ook al is er totaal geen ruimte voor bdsm in ons leven momenteel, ook al voel ik mij vaak ver verwijderd (losgebroken soms zelfs) van de sensuele kant in mij, van de sub, de masochiste en ook het kleine meisje. Ook al mis ik ze intens, rust momentjes als deze brengen me even dichterbij. Dan mag het verlangen en gemis er zijn, dan raakt de glimlach om het mooie dat ik zie bij anderen ook iets moois in mij.
Dat gevoel neem ik met me mee, dankjewel lieve en mooie mensen voor wat jullie delen met wat jullie schrijven en posten.
Zinnestrelend 