Al die tijd wist ik er een weg omheen te vinden, wekenlang voelde ik de onrust borrelen diep van binnen. De eerste maanden nog vaag en ver weg, de laatste weken alsmaar sterker wordend. Nachtenlang lag ik wakker, sliep slecht, heftige dromen, spoken uit het verleden, gevoelens van machteloosheid, paniek, eenzaamheid, onbegrepen worden, niet gezien, niet gehoord, alles passeerde. Elke nacht opnieuw, elke dag sluimerde het als een constant gefluister op de achtergrond.
Steeds hield ik mijzelf voor, ik doe het niet. Ik ga niet toegeven wat een enorme trigger dit voor me is, hoe hevig diep in de oude wonden gepord wordt. Dat gaat niemand iets aan, het is een pijn die niet opnieuw geraakt hoeft te worden. Tot nu, ik kon er tot nu altijd een weg in vinden, keuzes in maken, grenzen aangeven en die werden gerespecteerd.
Vandaag is deze grens overschreden, het respect voor de grens is verdwenen.
Juist op een site als deze zou ik me vrij en veilig moeten kunnen voelen hierover te schrijven, echter als ik zie hoe hevig polariserend en moraliserend er gereageerd wordt realiseer ik me dat de veiligheid ook hier verdwenen is.
Het stemt me verdrietig, ongelooflijk verdrietig. Ik kan niet uitleggen hoe hevig de impact daarvan is. Ik zou hier over alles mogen schrijven, en begripvolle reacties krijgen. Zeker als het gaat om wonden, om ptss, om de emoties die daaraan gekoppeld zijn. Zou het gaan om iets dat bdsm gerelateerd is dan zouden de reacties overwegend laten zien dat ik vrij zou moeten zijn mijn eigen weg te zoeken. Dan zou ik daarin gestimuleerd worden, om mijn eigen grenzen te blijven bewaken, om mijn eigen veiligheid te creëren en behouden. Als ik zie hoe hevig er gereageerd wordt op mensen die zich niet in het beleid kunnen vinden dan voel ik me verre van vrij om mij te uiten, en dat terwijl ik juist nu het zo hard nodig heb omdat ik anders mezelf opnieuw ver in mij ga terug trekken.
Vanavond kreeg ik een lief appje van een vriendin, ze liet me weten aan me te denken, en ze benoemde mijn ptss. Ik schoot vol, daar waar ik steeds gezegd heb het niet te willen benoemen had ik haar vorige week in vertrouwen genomen. Ik voel me in het nauw gedreven, terwijl de triggers en emoties me in hun greep hebben. Het verplicht worden een mondkapje te moeten dragen is voor mij een enorme trigger, ik ben al dagen emotioneel, trek me terug, heb er één besteld en in mijn eentje voor de spiegel opgezet. Zoveel emoties, zoveel heftigheid, zoveel pijn en paniek.
Ik voel me alsof ik gedwongen wordt een grens over te gaan, het is een stap te ver. Ik wil geen discussies aan moeten gaan met een winkeleigenaar, ik vind het een ongelooflijk ingrijpende actie dat ik uit moet zou moeten leggen waarom ik geen mondkapje draag. Dat gaat niemand iets aan, dat is een wond die dan keer op keer geraakt wordt met alle gevolgen van dien. Ik heb zo hard gevochten om los te komen van dat trauma en nu, nu is het opgerakeld, opengehaald en dat omdat er geen compassie meer is. Omdat medemenselijkheid alleen nog maar mag bestaan als het binnen de uitgestippelde lijntjes beweegt.
De pijn in mij is enorm, ik heb het nu uitgesproken….. deze strijd heeft maanden gesudderd en nu een weg naar buiten gevonden. Het heeft me uitgeput maar ook iets helder gemaakt. Ik ga geen verklaring tonen om zonder mondkapje de winkel in te mogen, het is me de pijn en de vernedering niet waard. Van nature ben ik iemand die regels respecteert, ik zal dus niet zonder de winkel in gaan dus blijf ik er weg.
Mijn gevoel voor eigenwaarde en mijn zelfrespect zijn me wel iets waard, dat is wat me altijd overeind gehouden heeft in overleven. Daarmee ga ik het ook nu wel redden
Zinnestrelend 