Wekenlang was er het gevoel van een surrealistisch leven waarin ik was beland. Vervreemd van het vertrouwde dagelijks leven, mijzelf loswurmend uit de greep van destructieve tentakels. Eenmaal los ben ik nog steeds niet los, een periode van jaren waarin een zekere vorm van overleven schuil ging heeft zich diep in mij genesteld.
Pas nu merk ik hoe leeg ik ben, hoeveel het me heeft gekost om balans te blijven houden, om te blijven strijden mijzelf niet te verliezen.
Mijn authentieke kern is niet verloren gegaan, wel merk ik aan alles dat deze jaren van strijden met en voor een kind er diep heeft ingehakt. Het heeft wel degelijk sporen achter gelaten.
In de relatieve rust kan ik verwerken, kan ik met afstand kijken, kan ik mijzelf toestaan te helen. Bdsm en seks stonden de afgelopen weken volledig buiten spel, ik worstelde met de enorme impact van alles wat zich afspeelde (en speelt), geesten uit het verleden drongen binnen. Oude wonden en nieuwe wonden mengden tot één grote wond, het maakte dat ik me veel te kwetsbaar voelde. Zo graag wilde ik mijzelf de rust van overgave gunnen, de wens was er af en toe wel, het verlangen was er zeer zeker, de wonden speelden echter te hevig op.
Afgelopen weekend bevond ik mij ineens in een afgesloten bubbel, alle pijn en verdriet verdween eventjes naar de achtergrond. Ik voelde me vrij in onze dans, in onze unieke beweging. Ik was volledig de jouwe en volledig vrij in mijzelf.
Zinnestrelend 