Er sluimert een intense eenzaamheid, al langer ben ik me bewust van haar aanwezigheid. Naast een enorm verdriet en de strijd die nog steeds woekert in de gezinsdynamiek vergt het veel van me.
Mijn zeer persoonlijke tekst over mijn breken heb ik verwijderd, het had zijn doel gediend (nogmaals dank allen voor de vele steunende en lieve woorden) maar ook bekroop me een onbehaaglijk gevoel dat ik herken uit mijn verleden.
Een subtiel geplaatst zinnetje bedoelt om mij te kwetsen liet een alarmbel rinkelen. Ik negeerde deze een tijdlang maar uiteindelijk won mijn gevoel voor zelfbehoud het.
Als ik op de ene plek een duidelijke grens trek om geweld buiten de deur te houden dan moet ik ook waakzaam dat ik mijn veilige gevoel op dat ene plekje (hier op Fet) waar ik mij veilig voel niet te verliezen. Te laat denk ik, het besef is er voortdurend, dat iemand wacht tot ik schrijf over wat mij persoonlijk bezighoudt en raakt om mij daar vervolgens mee te kunnen kwetsen.
Dus schrijf ik niet, deel niet hoe moeizaam en pijnlijk het is waar ik me nu bevind. Terwijl alles in mij schreeuwt dat ik me wil kunnen uiten, dat ik wil kunnen uitspreken hoe ik me in een hoek gedreven voel. De wetenschap dat er mee gelezen wordt maakt dat ik meer cryptisch ben in mijn schrijven, het is een vorm van zelfbescherming.
Nee, ik ga niet met een ander anoniem account verder. Ik ga ook niet mijn teksten alleen voor vrienden leesbaar zetten. Ik heb altijd gevochten voor transparantie, ik vind dat iedereen mag zien wie ik ben, hoe mijn liefde voor de bdsm community zich uit in de vele kunst projecten die ik beheer, de steun die ik bied als vrijwilliger en coach, en ook mijn persoonlijke beleving mag gezien worden.
Die laatste is wel waar ik op aangevallen word en me niet veilig in voel om over te schrijven momenteel. Terwijl het zo vreselijk verwarrend en complex is momenteel, wat mijn behoefte om te schrijven aanwakkert.
Dus voel ik me des te meer eenzaam in de stilte waar ik noodzakelijkerwijs voor gekozen heb. Ze voelt als een gevangenis, beperkt me en verlamt me.
Terwijl ik wil kunnen vliegen, mijn woorden vrij laten stromen, mijn eigen plekje opzoeken als ik dat nodig heb, zonder het gevoel te hebben dat die veilige plek met argus ogen gevolgd wordt.
Zinnestrelend 