Telkens weer probeer ik de verstikkende deken van me af te schudden. De deken van moeheid, niet zomaar moe, niet ‘alleen maar’ chronisch moe, maar alles absorberende moeheid. Een paar dagen geleden schreef ik een tekst, twijfelde om ‘m te plaatsen, plaatste de tekst en het voelde niet goed. Er klonk een verbittering in door die ik geen grip wil laten krijgen. Ik deactiveerde tijdelijk … Lees verder Mis de glimlach en warmte

Wekenlang was er het gevoel van een surrealistisch leven waarin ik was beland. Vervreemd van het vertrouwde dagelijks leven, mijzelf loswurmend uit de greep van destructieve tentakels. Eenmaal los ben ik nog steeds niet los, een periode van jaren waarin een zekere vorm van overleven schuil ging heeft zich diep in mij genesteld.Pas nu merk ik hoe leeg ik ben, hoeveel het me heeft gekost … Lees verder Volledig Vrij

Er sluimert een intense eenzaamheid, al langer ben ik me bewust van haar aanwezigheid. Naast een enorm verdriet en de strijd die nog steeds woekert in de gezinsdynamiek vergt het veel van me. Mijn zeer persoonlijke tekst over mijn breken heb ik verwijderd, het had zijn doel gediend (nogmaals dank allen voor de vele steunende en lieve woorden) maar ook bekroop me een onbehaaglijk gevoel … Lees verder Gekooide Eenzaamheid