Zondagmorgen, ons vaste koffie momentje.
In het begin van onze relatie was dat vaak een kopje koffie dat ik op bed kreeg waarna jij je naar beneden spoedde om de brunch voor ons gezin in orde te maken.
Al snel werd het koffie momentje ook een momentje van ons samen, al was dat vaak van korte duur want die muppets van mij (toen nog kleine muppets) vonden dat maar bijster interessant. Die grijze man in het bed van mama, en zij eisten maar al te graag hun eigen momentje van aandacht op.
Uiteraard werd dat minder tijdens de pubertijd, waar de één lang sliep en onze brunch tijd een onmenselijk tijdstip vond, en de ander regelmatig onderaan de zoldertrap kwam melden dat hij zich verveelde en honger had (of zoals een puber zo tactvol melden kan bijna doodging van de honger).
Regelmatig waren er mee eters met de brunch, altijd wel was er een aanloopkind (wat de meeste mensen tegenwoordig bonuskinderen noemen maar door mij altijd liefdevol aanloopkind werd genoemd) dat zogenaamd voor de broodjes maar stiekem ook voor de gezelligheid aanschoof. De meest openhartig, bijzondere, ontwapende en ook gezellig en grappige gesprekken heb ik meegemaakt tijdens deze brunches.
Ons koffie moment was niet alleen een routine geworden, het was tevens een kader. Een helder kader waarin de kinderen wisten dat ze altijd binnen mochten komen maar wij die tijd gewoon graag aan elkaar wilden kunnen besteden. Meer en meer werd het een moment waarin we ongestoord konden praten, regelmatig kwam het voor dat we langer dan een uur op maar twee koppen koffie zo samen in bed aan het praten waren.
Ook tijdens vakantie’s was er ons koffie moment, bij voorkeur de volledige vakantie. Niets zo ontspannend als dat moment samen, waarin ook echt wel irritaties passeerden, soms boosheid maakte dat de koffie minder lekker smaakte, verdriet en eenzaamheid konden vreemd genoeg ook voor een bijsmaak zorgen maar toch, er was altijd dat moment. De zekerheid dat we die kop koffie samen in bed drinken.
Toen we even uit elkaar waren was het er uiteraard niet, en zodra we besloten hadden om wel samen een weg vooruit te zoeken was het koffie momentje één van de eerst vanzelfsprekende kaders dat er weer lag.
Tegenwoordig worden we vaak vergezeld door één of twee poezendames, of komt onze kater even kroelen. Het is grappig en ontroerend om te zien hoe ze ieder hun eigen voorkeurspersoon hebben. De oude poezendame wil dicht tegen mij aan liggen en door mij geaaid worden. Zal ‘m in de naam zitten, ze heeft namelijk in het asiel dezelfde naam gekregen als ik kreeg bij mijn geboorte alleen noemen we haar consequent Kaatje.
De andere poezendame heeft ons bij gebrek aan beter geadopteerd, ja ik ben serieus nu. Want zij had een favoriet mens persoon, namelijk mijn dochter. Aangezien deze sinds vorig jaar zomer is gaan samenwonen moet ons Loesje het met ons doen, ook zij komt met enige regelmaat buurten tijdens het koffie momentje en al heeft ze een lichte voorkeur voor mij vind ze het tegenwoordig ook gezellig als Grey haar aait.
Dan is onze grote stoere kater een ander verhaal, die moét door Grey geaaid worden, en als dat betekent dat hij een koffie mok uit een hand stoot dan is dat domweg de schuld van een niet al te slim baasje dat dit na al zoveel jaren toch echt wel had kunnen weten.
Ook in de spaarzame weekenden of vakanties waarin we met zijn tweetjes weg zijn is er het koffie moment, vaak wordt dit moment gebruikt om de intensiteit van het spelen de avond/nacht/dag ervoor te bespreken, waarbij we met glimlach constateren dat er alweer een nieuw verlangen oplaait. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat een tweede koffie soms niet gered word en brunch dan op een erg laat tijdstip geserveerd wordt (maar nog altijd door Grey).
Vanmorgen was er uiteraard ook weer een koffie moment in bed, je tilde mijn kin op en keek me aan. Ik voelde mij wegzakken, wegdrijven, zinken in een diep verlangen naar me over mogen geven. Verlangen naar het gevoel mij aan jou te geven, mijn lichaam en mijn geest. Het hakte er diep in.
Ik koester onze koffie momentjes, in alle fases van ons leven en stiekem droom en wens ik dat we ooit in een fase belanden waarin er volop privacy is, elke dag opnieuw.
Zinnestrelend 