De loomheid van de ochtend spiegelt de loomheid van mijn lichaam. Met het schemerlicht welke door de gordijnen breekt, breken ook de herinneringen door aan vannacht.
Een tamelijk onbekend gebied werd door ons betreden. Pijn omarmen zonder de masochiste in mij, mijn lichaam werpt een barriere op, ik herken haar direct. Dit is geen fysiek ongemak, dit is het wurmen en wringen van mijn innerlijke delen.
Er is maar één die in deze beweging mee kan, ook al kent ze de choreografie van de dans niet, alleen zij kan deze dans volgen.
Het is ultieme overgave, de pijn te aanvaarden, te omarmen, via mijn blikken en reacties terug te geven aan jou.
Compleet vreemd is het dit te ervaren zonder orgasme. Geen golf na golf die over mij heen spoelt, zelfs niet het sluimerende verlangen om mijzelf te mogen verliezen in die heftig intense golven.
Ik wil nu hier zijn, waar mijn lichaam van jou is, waar jij bepaalt welke pijn je me geeft, waar jij bepaalt hoe lang je ermee doorgaat.
De enige strijd die ik voer is het doorstaan, jou te tonen dat ook dit een tint is in het rijke pallet dat mijn overgave kleurt.
Wanneer in het ochtendlicht de zon doorbreekt is het alsof een ontspannen glimlach mijn volledige lichaam omvat.
Ik voel een ondeugende twinkeling in mijn ogen wanneer ik je aan kijk en goedemorgen wens.
Zinnestrelend 