Mijn dwalen hier is een komen en gaan, dat heeft een enkeling van jullie vast wel opgemerkt. Tot nog toe is het nog altijd meer een gaan, vaak als ik inlog overvalt al heel snel een benauwd of gejaagd gevoel me, onmogelijk om uit te leggen.
De enige reden waarom ik af en toe inlog is omdat sommigen hier me erg dierbaar zijn en ik graag weet of zij iets geschreven hebben.
Het is niet dat bdsm ver bij me vandaan staat, al zijn de mogelijkheden om bdsm te beleven nog altijd zeer sporadisch, echter áls ze er zijn dan is het goed.
Gister was zo’n moment, in de ochtend. Niet mijn favoriete flow omdat mijn lichaam en mood ’s morgens echt totaal anders aanvoelen dan in de late avond of nachturen. Toch wist en voelde ik, dit was het moment waarop er iets kon en ik had het nodig.
Nodig om de verbinding te voelen, nodig om me even niets anders dan de jouwe te voelen, en de rust die daarvan uitgaat te ervaren. Bijkomend voordeel was dat mijn masochistische verlangens ook weer even erg goed bevredigd waren.
Gezien de tijd waren we genoodzaakt tijdig te stoppen aangezien er weer een jong volwassene thuis zou komen uit werk. Ik voelde me echter nog te ver weg en bleef nog een uurtje liggen om opnieuw het rondje koffie op bed mee te maken. Een extra kadotje na al die aandacht, dominantie, vernedering en pijn in de vroege ochtenduurtjes 😉
Daarna opstaan om te douchen, ik voelde het direct. Alle energie was weg, met chronische vermoeidheid is dat al een dingetje maar als bij opstaan het zich al manifesteert betekent dat doorgaans dat het een beroerde dag wordt.
Mijzelf richting douche gesleept, aankleden en naar beneden om te ontbijten in de middag. Moe, zo moe, zo vreselijk moe. Ik kon weinig anders dan met betraande ogen van vermoeidheid aan tafel zitten in een poging te ontbijten. Nog even had ik de hoop dat een beetje voedsel de gebrekkige energie zou aanvullen, helaas was dit een valse hoop.
Zoonlief bleef maar vragen of er iets was en na een uur heb ik het opgegeven. Ik wilde naar bed, dat voelde als de meest veilige plek en ook als plek die het minst energie zou kosten. Dus tablet mee naar bed, veel verder dan een paar foto bewerkingen kwam ik niet. Alsof er een onzichtbare hamer neerdook en mij raakte, ik wilde alleen nog maar slapen.
Ook vandaag was het aller overheersende gevoel van moe zijn nog aanwezig, nee dat zegt niets over het tijdstip waarop ik nu wakker ben.
Ik ben moe van strijden, moe van de strijd met mijn moe zijn, moe van alles wat er op het thuisfront speelt en de impact ervan op mij, moe van wat er met de wereld aan de hand is, moe van het moe zijn, moe van het moeder zijn ook even. Het is moe met een hoofdletter M.
Eigenlijk ben ik aan vakantie toe, en ook al heb ik wel de vrije dagen toch voelt het niet als vakantie met de invulling die bij vakantie hoort. Alles bij elkaar voel ik mij als een slecht op te laden batterij die al leegloopt tijdens het opladen.
Zinnestrelend 