Soms duikt ze even op, het meisje in mij. Is er even een plagen naar jou, zoals gister in het zwembad op mijn heerlijke luchtbedje, dobberend richting jou en ineens mijn voet die zachtjes tegen jouw baard aankwam.
Ik hoorde haar van binnen schaterlachen, ik voelde hoe de twinkeling in mijn ogen verscheen en ik zag de uitwerking op jou.
Zo zijn er de laatste tijd meer van die kleine momentjes, dat is dan tegelijk ook alles dat er is omdat er nog altijd geen ruimte en privacy is voor meer. Met deze warmte vind ik dat overigens niet eens zo heel erg 😉 al mis ik je wel. Al mis ik ons wel, onze dans, onze dynamiek.
In gedachten lijst ik de kleine momentjes in, ik hang ze aan de muur en doe een stapje terug.
Wat een ongelooflijke rijkdom siert de muur, wat bijzonder dat ik niet zwelg in verlangen maar dat ik verlangen kan omarmen en troosten. Dat ik haar vertellen kan dat ze verdrietig mag zijn en het hopelijk niet lang zal duren voor ze weer vrij bewegen mag.
Met een glimlach en tranen in mijn ogen geniet ik van mijn koffie terwijl ik mijn muur met kostbare kleine momentjes bewonder.
Zinnestrelend 