Dagen achtereen probeer ik mij los te maken van het gevoel, van de herinnering, van het litteken dat onverwachts geraakt werd en het gevoel van de wond die opensprong. De bittere nasmaak van iets dat zolang geleden gebeurd is.
Meer dan 20 jaar geleden en het leek als gisteren. Een beweging van Grey, volledig onbewust en spontaan in het moment. De sub in mij reageerde, het litteken reageerde ook. Er was geen dissociëren maar wel was ik even weg, vertrokken uit mijzelf. Een soort paniek gevoel bracht mij terug, de handeling maakte me misselijk, dit wilde ik niet voelen. Niet nu, niet bij mijn partner, verleden heeft geen plaats in onze bijzondere dynamiek.
Verleden heeft daar niet altijd een boodschap aan, ik kan er doorgaans goed een weg in vinden. Er zijn veel littekens, er wordt wel vaker een oude wond geraakt.
Dit keer hakte het er harder in, de impact leek heviger, explodeerde in alle hevigheid in een paar seconden en zette de tijd even volledig stil. Mijn gevoel voor realiteit vocht met de herinneringen die zichzelf naar de oppervlakte drongen.
Ik wist alle fysieke sensaties te onderdrukken, het gevoel van paniek, de misselijkheid, de impact van de kilheid en botheid op mij.
Het enige dat ik tegen Grey zei was:
‘Dit wil ik niet meer’
Zijn korte antwoord: ‘Nu niet of nooit meer’
Geen aarzeling in mijn stem toen ik antwoordde ‘Nooit meer’.
En we doken verder in de hevigheid van onze eigen intense dynamiek.
Toch was ik niet los, ik sleepte iets mee, in het moment, ons spel, de dynamiek en de dagen erna.
Ik probeer het los te laten. Mijzelf liefdevol te omarmen, te vertellen dat het nog steeds goed is als ik een grens aangeef. Oók als die grens ontstaan is door een nimmer geheeld trauma.
Het stemt me verdrietig, en terwijl ik dit schrijf komen voor het eerst in dagen de tranen.
Verdrietig dat deze beschadiging zulke diepe wonden achter gelaten heeft.
Wonden die 20 jaar later soms nog openspringen.
Nee, het maakt me niet minder mooi als mens. Het feit dat er meer kaders zijn door mijn trauma maakt mij niet minder sub (al zijn er wel die mij dit hebben willen laten geloven door de jaren heen).
Trouw zijn aan mijzelf kan soms een enorm gevecht zijn, het leek erop dat het gevecht gestreden was toen ik een grens aangaf, als ik kijk naar de emoties waar ik dagen mee worstel dan is de strijd nog niet gestreden.
Zinnestrelend 