Vanavond ben ik enorm aan het worstelen met mijn behoefte te willen schrijven. De diepte die we mochten betreden benoemen, het bijzondere aan onze D’s in woord weergeven.
En dan realiseer ik me, zoiets is niet uit te leggen, menig lezer meent zich erin te herkennen en ik zal als arrogant afgeschilderd worden wanneer ik zeg…..het is anders. Het mág ook anders zijn, dit is óns delen, onze beweging waarin we in de bekende ruimte onontdekte gebieden hebben ontwaard. Deze betast hebben, ingenomen en tegelijkertijd ons hebben verwonderd.
Verwonderd dat er binnen de bekende kaders nog steeds iets onbekends te ontwaren is, en dat na zoveel jaar samen zijn, na zoveel jaar samen een D’s te delen.
Na gekwetst te zijn geweest, nadat in het begin van onze relatie het meisje in mij haar onbevangenheid kwijt raakte door een beschadigd vertrouwen. Ze trok zich ver terug en toch wist ze haar vertrouwen weer te vinden, liet óók zij zich weer zien.
Ook binnen onze relatie zijn wonden ontstaan, tel die bovenop de wonden die in mij maar ook in Grey al aanwezig waren, het is bijna verwonderlijk te noemen dat we met en ondanks die beschadigingen zo’n diep vertrouwen in elkaar hebben.
Wat opnieuw brak toen we uit elkaar gingen jaren geleden, beiden gekwetst, verdrietig, boos (ik vooral) en niet meer in staat om te geven. Ik was er van overtuigd dat die wond nooit meer zou helen, dat er geen weg terug was.
Er was ook geen weg terug, er was wel een nieuwe weg wat van ons beiden veel moed gevraagd heeft.
Als ik kijk naar wat we samen hebben meegemaakt, de diepe dalen die we gekend hebben dan is het bijna onbegrijpelijk dat we nu zo enorm intens en diep gaan samen. Diep in de positieve zin.
Ik lig overhoop met losse woordjes, de woorden die ik wil laten vloeien vinden hun weg niet, worden afgeremd en gemaskeerd door andere woorden. Dus schrijf ik los en onsamenhangend in de hoop dat ik de weg vrij maak voor de flow, de flow die ik zo nodig heb om mijn gevoel van dit weekend te schilderen in woorden.
Zinnestrelend 