En dan ineens voel ik een enorme boosheid opvlammen, ik schrik van de felheid en begrijp niet waar deze vandaan komt. Tot het tot me doordringt welk liedje er speelt, een liedje dat op een cd stond die een Dom mij ooit gaf. Lang geleden.
Een Dom die het meisje in mij wist te vinden, benaderde en voorzichtig naar buiten wist te lokken. Zwaar beschadigd kroop ze naar buiten, ik herinner me dat hij probeerde te bellen en ik niet opnam. ‘Kom eens onder dat bureau vandaan kleintje’ stond er even later op de voicemail.
Het duurde lang maar ik durfde hem te vertrouwen, stelde me open voor hem. Na een hevig traumatische ervaring was er één man geweest die zonder deze wonden te hebben gekend de sub in mij naar voren wist te halen, de veiligheid die ik bij hem heb ervaren ben ik pas in mijn relatie met Grey voor het eerst weer tegengekomen (een flink aantal jaar later). Helaas door omstandigheden werd deze vriendschap en onbewust ontluikende D’s verbroken door opengebroken huwelijken en partners die stilletjes een ander pad bewandelden dan zij deelden met hun levenspartners. Ik kwam het te boven, het gaf mij mijn vrijheid terug en stelde me in staat om mijzelf terug te vinden daar waar ik in de tien jaar ervoor mijn eigen identiteit was kwijtgeraakt. De prijs van een relatie hebben met een narcist.
Over het trauma sprak ik zelden, ik schaamde me voor wat er was gebeurd, ik was nog altijd bezig om te begrijpen wat er nu eigenlijk was gebeurd en hoe het toch mogelijk was dat ik maandenlang in de mooie praatjes van iemand had kunnen geloven die zich voordeed als ervaren Dom maar niets anders was dan een huichelachtig gluiperig manipulerend en chanterend mannetje. Mijn boosheid regeert overduidelijk nog steeds.
En toen was daar maanden later een Dom die beloofde dat het echt anders kon zijn, dat hij me kon helpen weer te leren vertrouwen. Ik wilde hem geloven, zo graag maar ik was te hevig beschadigd. Met eindeloos geduld was hij er voor me, en wist ook het meisje in mij voor zich te winnen. En eindelijk na bijna een jaar was ik zo ver, om die eerste stap te zetten om weer bdsm te beleven. De stap die ik zette in het hem volgen was te groot, het was een soort zevenmijls pad. Terugkijkend kan ik alleen maar concluderen dat hij totaal geen rekening meer hield met mijn gevoeligheden, in zijn enthousiasme creëerde hij een nieuwe beschading. Naïef als ik was gaf ik hem nog een kans, daarbij vertrouwde ik in die tijd niet op mijn eigen gevoel omdat ik geconditioneerd was door de relatie met de narcist, door de man die me had verkracht, en toch ook door de Dom die mijn vertrouwen probeerde te winnen. Elke connectie met mijn eigen gevoel dat leidde tot kritisch kijken werd weggevaagd, ik zag het verkeerd, het was niet zo. Maar het was wel wat ik voelde.
Toen ik er eindelijk achterkwam dat hij met mij gespeeld had terwijl hij onder invloed was van drugs vielen alle puzzelstukjes in elkaar en verbrak ik abrupt de vriendschap en beginnende D’s.
Jaren later heb ik wel eens geprobeerd met hem te praten, het land niet, hij ziet het niet zoals ik het zie en daarin is hij evenmin in staat de pijn te zien die hij heeft veroorzaakt.
Dat alles kwam net ineens bovendrijven terwijl ik nog altijd de rug zie van het meisje in mij terwijl ze zich heel erg ver terugtrekt.
Zinnestrelend 