Ze snijdt zich, diep van binnen wordt ze geraakt door iets ver buiten mij. Geheel onverwachts, geheel onbedoeld, maar toch…het gebeurde.
De pijn vloeit, als een olievlek die als maar groter wordt. Ik voel hoe de pijn door mijn innerlijke muren sijpelt, direct treed er een beschermings mechanisme in werking. Een kou neemt bezit van me, het is 26 graden in de woonkamer en ik ervaar een enorme koude om mij heen. Alsof in één klap mijn prettig geborgen bubbel verdwenen is.
Een lichte boosheid neemt bezit van me, ik doe mijn best deze te negeren. Ik weet hoe vlijmscherp deze om zich heen kan slaan en dat is niet wat ik wil.
Woorden zijn subjectief, ik ben het mij bewust. Wat de ander zegt en hoe het bij mij binnenkomt zijn twee uitersten soms. Het meisje is niet behept met deze bewustwording, woorden kunnen bij haar tot diep in haar ziel kerven.
Wanneer bewust naar haar gezocht wordt rinkelen er alarmbellen, en dan nog was ik te laat om haar af te schermen voor wat er komen ging.
Zo ook vanavond. Ik probeer haar met alle liefde in mij te omarmen, ik ben te laat. Ik merk aan alles dat ze zich aan het terugtrekken is, daar waar ze zich eindelijk na lange tijd weer eens liet zien.
Kwalijk neem ik het haar niet, dit is haar beschermingsmechanisme. Ze is de gevoeligste van ons allemaal, en als zij geraakt wordt dan raakt het ons allemaal.
Zinnestrelend 