Deze tijd, waar we allen onze eigen weg in moeten zien te vinden, heeft mij iets moois gebracht. Het heeft me terug bij een kern gebracht, bij de basis in mijzelf.
Uiteraard heeft dat betrekking op mijn gezin, familie en handjevol dierbare vrienden maar dat is niet waar ik nu over wil schrijven.
De kern die ik bedoel is dat steeds helderder voor me wordt wat het voor mij betekent om de enige te zijn voor mijn partner. Ik heb al eens eerder geschreven over bewust kiezen voor monogamie, het gaat dieper dan dat. Onlangs betrapte ik mijzelf erop dat ik terughoudend geworden ben om hierover te schrijven, ik was denk ik dieper geraakt dan ik door had door opmerkingen dat ik andere keuzes zou veroordelen.
Dat is niet waarover ik nu schrijven wil, maar dat het zo gezien en geuit wordt heeft wel degelijk impact op mij.
Net zo goed als anderen zich uiten over en vanuit hun keuzes, uit ik mij vanuit mijn keuzes. Ik heb alle kanten meegemaakt, in de periode dat ik in een open relatie stond (wat in meerdere relatie’s in mijn leven is voorgekomen) was er altijd een donkere schaduw aanwezig. Iets ondefinieerbaars, ik miste iets maar kon niet benoemen wat dit was.
In de partners die in mijn leven zijn gepasseerd heb ik zowel mooie dingen als minder mooie dingen beleefd, maar vooral hield het mij een spiegel voor (al duurde het even voor ik dat écht kon zien).
Inmiddels weet en voel ik dat ik iemand ben die een monogame relatie nodig heeft om mijzelf echt volledig te geven, dat is geen waarde oordeel naar anderen toe, het is simpelweg een constatering gebaseerd op ruim 20 jaar levenservaring (en relatie ervaring).
De diepte die zich openbaart in een monogame relatie is intens en maakt kwetsbaar. En dat terwijl ik voorheen mij kwetsbaar voelde in de bdsm relatie’s die ik naast een vaste levenspartner had. Deze kwetsbaarheid is anders, duikt dieper, gaat onder mijn huid zitten.
Het maakt ook dat ik mijzelf verliezen kan in de momenten dat Grey en ik de connectie op bdsm gebied niet kunnen vinden, in die momenten kan ik mij totaal niet indenken dat ik dit wat wij delen ooit met een ander zou kunnen en vind ik het lastig wanneer dit als ‘oplossing’ gepresenteerd wordt. Hoe goed bedoelt ook.
De afgelopen maanden zijn uitersten geweest, ik heb mij maandenlang verloren gevoeld in het niet voelen van de connectie, er was ruimte om bdsm te beleven echter het voelde vaak als een strijd. Een strijd om te proberen die connectie te vinden, de wens tot overgave was er, die zit zo enorm diep in mij en is sterk verbonden aan Grey. Tegelijkertijd is er het respect voor mijn eigen grenzen, bdsm beleven zonder connectie is voor mij voorbij gaan aan mijn eigen grenzen. Het is iets wat we beiden niet willen, we hebben gezien wat het ons bracht. Ik trek mij verder terug, soms zelfs tot het punt van dissociëren en dat is nimmer wenselijk en zeker niet goed en gezond voor onze relatie.
Sinds de intelligente lockdown hebben we amper privacy, zowel niet om te praten, samen op de bank in onze eigen bubbel te duiken, niet voor seks en niet voor bdsm.
Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht, onze gesprekken hebben een nieuwe diepte opgezocht. Er is een nog sterker besef gekomen dat samen niet de mogelijkheden hebben om bdsm te beleven dan wel de connectie niet te kunnen vinden de verbinding tussen ons nog sterker maakt.
Iemand suggereerde laatst dat dit logisch was omdat we als levenspartners samen leven, ik vind het echter totaal niet logisch. Het gebrek aan privacy en intimiteit, de druk die alle veranderingen in werkleven, gezinsleven etc brengen, de zorg voor en om elkaar maar ook voor familie, dat zijn allemaal elementen die ook een wig kunnen drijven.
Dat wij daar samen ook onze weg in weten te vinden laat voor mij zien dat we een sterk team zijn, we hebben echter al heel wat hevige vuren samen doorstaan, we weten beiden wat het is om zonder duidelijke finish te moeten volhouden.
Dat is een kracht die we samen versterkt hebben, waar we nu goed op drijven. Het is een overlevingsmechanisme, het is echter niet vanzelfsprekend een voedingsbodem voor een goede balans in onze D’s.
Onze D’s staat ook op overlevingsstand, vanavond realiseerde ik mij dat dit ons ook had kunnen breken, echter het maakt mij dieper en sterker bewust van de rust die ik ervaar in deze monogame relatie. Het heeft impact op mijn overgave, zelfs al kan ik die niet beleven zoals wij graag doen, ik voel deze dagelijks en er zijn momenten dat het me diep raakt en ontroerd. Het feit dat ik mij zo verbonden voel met de man in mijn leven, de enige die mij mag domineren, de enige die mij mag pijnigen, de enige die mij in mijn meest kwetsbare momenten mag zien, de enige die mijn orgasmes mag opeisen.
Het is een bijzondere gift en ik ervaar het als extra bijzonder dat ik dit al zoveel jaar aan één bijzondere man en Dom geven mag.
Zinnestrelend 