Soms zou ik zo graag je stem even horen, jouw nuchterheid die stukjes van de scherpte van mijn doffe gevoel en verdriet kon laten afbrokkelen.
Ik mis het woordloos begrijpen, ik zou nu niet uit hoeven leggen dat verdriet om een loslaten mij vanavond eindelijk wist te vinden. Ze kwam van ver, van heel heel diep in mij.
Lieve vriend, zo graag had ik nu even met je willen kunnen mailen, zeggen dat het een k*zooi is dat dingen lopen zoals ze lopen. Luisteren naar jouw stoer-lieve grapjes waarmee je me zou vertellen dat zoveel huilen me er niet mooier op maakt.
Het loslaten maakt iets los, het doet pijn, er komt zo enorm veel bovendrijven en ik mis het delen met jou, ik mis jou.
Zinnestrelend 