Nu we samen stil staan in de dans voelt het anders, we zien en herkennen het verlangen en gemis bij de ander. We plagen en bespelen zonder ruimte om de diepte te kunnen verkennen, en toch…nu is het goed. Nu is er een weten dat we samen zijn in het onvermogen.
Geniet ik van je donkere blik en kan ik het af en toe niet laten net nog even dat ene te zeggen, doen of laten om je donkerte nog eenmaal te zien schitteren.
Dat mag óók gezegd worden realiseerde ik me vanavond. Waar ik vaak schrijf wanneer ik me verloren en eenzaam voel ben ik minder goed in schrijven wanneer ik me goed voel.
Dat zal een schrijvers dingetje zijn, schrijvers zijn nu eenmaal op hun best wanneer ze zich gekwetst, onbegrepen, ongezien, ongehoord en/of eenzaam voelen 😉
Voor velen zal het nu een enorme uitdaging zijn om de connectie te behouden, misschien was dat deels ook wat mij er van weerhield om erover te schrijven. En tegelijkertijd besef ik dat herkenning soms ook een groot goed kan zijn, en dan moet er toch gedeeld worden.
Ik betrap mijzelf er op dat sinds het begin van de intelligente lockdown (die in Brabant al ietsje eerder begon dan in de rest van Nederland) ik mij terug trek in mijn bubbel. Niet anders eigenlijk dan ik doe wanneer ik de connectie met bdsm in mijzelf of in mijn partner niet vinden kan. Het is mijn manier van overleven, van overeind blijven staan in moeilijke tijden.
Het grote verschil nu is dat ik mij niet verdrietig voel, ik weet dat het passeert, het is iets waar we doorheen moeten. Ja het gemis van bdsm is enorm groot, net zo als het gemis aan seks want met een jong volwassene die altijd thuis is en wiens slaapkamer onder de onze ligt kan het gewoonweg niet. Ik heb daar vrede mee, het is mijn respect naar hem, en dat respect naar elkaar is wat ons siert als gezin, en als partners.
Stuiter ik dan niet? Natuurlijk wel, en hevig af en toe ook. Tel daarbij op dat de stemmingswisselingen door de overgang mij soms ook stevig in hun greep kunnen hebben…dat maakt het niet minder gecompliceerd en toch….
Ik voel de zwaarte maar bespeur ook een optimisme in mij, die is er vanzelf en ergens steekt dat me. Waarom nu wel en niet toen ik haar nodig had de afgelopen maanden in het overhoop liggen met mijzelf?
Ik ken en herken het wel, in mijn leven heb ik ongelooflijk veel mee gemaakt en mijn overlevingsmechanismes zijn sterk en staan als een huis. Ze treden in werking zonder dat ik er moeite voor hoef te doen, er is iets in het besef dat anderen me nodig hebben dat maakt dat ik met goede moed vooruit blijf gaan, anderen erin mee trek, en me bijna onoverwinnelijk voel (nee niet zo dat ik risico’s op zoek).
Het gaat me moeiteloos af om goed voor mijzelf te zorgen en in dat proces heb ik een aantekening gemaakt voor mijzelf….als leven straks weer enigzins tot rust gekomen is en de overlevingsmechanismes mogen afzwakken of stilgezet worden….dát is het moment dat ik extra goed voor mijzelf moet zorgen. Want inmiddels weet ik ook dat na de storm die ik zo goed weet te weerstaan de terugval komt, dan lijkt mijn buigzaamheid te verdwijnen.
Maar tot die tijd, buig ik mee, sta ik het die mensen toe die het nodig hebben om mee te drijven op mijn optimisme en energie, zorg ik goed voor mijn gezin en familie, al dan niet op afstand, zorg ik goed voor mijzelf zodat mijn ene cliënt op mij kan blijven vertrouwen om haar te ondersteunen en blijf ik de grijze meneer plagen en uitdagen omdat het goed voelt 🙂
Zinnestrelend 