Een tijd geleden schreef ik mijn blog Kunstzinnig Gebubbel.
Ik merk dat ik me meer en meer aan het terugtrekken ben. Er is nog maar weinig dat in positieve zin bij me binnen komt. Soms vind ik het prettig om even te zien wat bekenden op FetLife delen, vaker betrap ik mijzelf op een geïrriteerd gevoel en klik mijn account weer dicht of open één van de kunst accounts om daar in alle rust en vooral zonder irritatie te dwalen en delen.
Op sociaal vlak zijn de laatste uiteindjes aan het oplossen, uit het oog is vaak echt ook uit het hart (een paar dierbare vrienden uitgezonderd).
Er lijkt steeds minder te zijn dat me bindt. Nee ik word ook niet meer gebonden en verbonden voel ik me nog maar minimaal.
Of ik het mis, vroeg iemand me onlangs. Ik heb het opgesloten in een kastje dat ik koester ergens diep in mij.
Is er dan geen bdsm, is een andere vraag die opduikt.
Sporadisch een verdwaasde dans.
Zijn er dan geen emoties?
Tuurlijk wel, er sluimert een boosheid. Boos dat het zover is gekomen, boos omdat ik me zo in de steek gelaten voel. Boos dat het maar niet door lijkt te dringen dat dynamiek voeding nodig heeft die niet alleen van mij komt.
Boos dat de ander zoveel minder nodig heeft om een intense verbinding te voelen.
Boos wanneer hij zegt dat hij me nog steeds mooi vind, boos dat hij wel verbinding voelt, boos dat ik kennelijk iets ongrijpbaars nodig heb dat ik bij hem maar niet vinden kan, boos om zoveel dingen.
Ik ken mijn boosheid, het is de eerste fase van loslaten en verder terug trekken. Uiten doe ik mijn boosheid zelden, niet goed ook dat weet ik, maar als alles al gezegd is en patronen herhaling niet herkend worden, dan is mijn boosheid weinig meer dan een golf die even over me heen spoelt en dan weer verdwenen is.
Dus beweeg ik me voort in mijn bubbel, daar waar eenzaamheid me voorheen verdrietig stemde vind ik haar nu prettig gezelschap. Ze laat me tenminste met rust, laat me mijn gang gaan, stelt geen eisen en vind het prettig wanneer ik in stilte vertoef.
Zinnestrelend 