Kunstzinnig gebubbel

Ooit waren woorden mijn rode draad, ik schreef dagelijks over mijn bdsm gevoelens en gedachten. Over niet begrijpen en verlangen, over ervaringen en niet begrepen worden, over mooie momenten, loslaten of losgelaten worden.

In diezelfde tijd vond ik een connectie met kunst, meer precies met bdsm kunst. Eerst zocht ik ter decoratie van mijn woorden, na een paar jaar kreeg de kunst een eigen platform. Eén website werden er meer, één blog werden er meer.
Ontelbare uren heb ik besteed aan het zoeken en vinden van kunst, aan contact leggen met moderne kunstenaars en fotografen. Aan leren herkennen van de vintage kunstenaars en fotografen. Soms liepen frustraties hoog op wanneer een adult georiënteerd platform ineens besloot adult content niet meer toe te staan. Dan zag ik mijn werk van jaren plotsklaps verdwijnen en was het mijn eigenwijzigheid dat me ertoe zette om gewoon weer opnieuw te beginnen.

Gaandeweg werden mijn kunst projecten mijn prettige rode draad, een bubbel waarin ik heerlijk kon terugtrekken. Waar dwalen was toegestaan, waar niemand een mening had of struikelde over mijn eerlijke woorden, waar het heerlijk rustig toeven is.
Steeds vaker trek ik me er terug, mijn kunstig gebubbel is meer geworden dan een rode draad.

Het is mijn connectie met bdsm die niet wordt beïnvloed door veranderingen in mijn persoonlijke bdsm leven of mijn gevoel.
Vanuit mijn bubbel kan ik soms makkelijker delen met mijn lief wat me bezighoudt, en blijft er in ieder geval nog een stukje connectie tussen ons overeind.

Ik heb niet opgegeven en ergens voelt het wel alsof ik dermate heb losgelaten dat het overgrote deel van wat ik in bdsm ooit zo nodig had niet lijk te missen. Dat is schijn, dat weet ik ook wel maar voor nu heb ik er vrede mee.
Het stelt me in staat om bdsm niet te verbannen maar het mooie erin vast te houden, te blijven zien zelfs al kan het me soms intens verdrietig stemmen dat het mooie in beleven al zo lang weg is.

Veel ‘bdsm’ vrienden zijn er niet overgebleven door de jaren heen. Ik heb er lang over gedaan dat een plekje te kunnen geven, natuurlijk weet ik dat we allemaal aan veranderingen onderhevig zijn. En weinig vriendschappen kunnen dat doorstaan, dus ik koester de vriendschap die overeind bleef staan, meer dan ik ooit verwoorden kan. En ik ben me ervan bewust dat een groot aandeel in de mensen om mij heen die loslieten bij mij zal hebben gelegen. Ik was niet meer het geven dat zij nodig hadden, of er waren via mij nieuwe verbindingen tot stand gekomen waarmee zij verder konden. Ik beschouw dat als mooi en bijzonder en ja, mijn eerlijkheid laat me wel concluderen dat als er zo makkelijk wordt losgelaten het meer éénrichting verkeer zal zijn geweest dan ik door heb gehad. Die laatste conclusie heeft er wel voor gezorgd dat ik een einzelgänger aan het worden ben, wat ik voor nu niet erg vind want alleen wandelt best prettig.

Ik koester ook de herinnering aan de intense verbinding die ik gevoeld heb met mijn lieve grijze meneer, die tegenwoordig een baardje heeft waarvan ik eerlijk toe moet geven dat die mij weet te prikkelen op een plek waar ik lange tijd weinig voelde.
We staan nog steeds, we staan nog steeds samen. Waar we eerst een verlangen deelden en samen beleefden zijn we ongemerkt verschoven naar een soort ongrijpbaar verschil in verlangen.

….Of zijn we in de fase van ongrijpbaar, ongrijpbaar ons elkaar niet kunnen vinden, ongrijpbaar het waarom, en even zo ongrijpbaar het hoe de weg weer vinden.

Mijn gevoel van loslaten geeft me rust. Ik hoef van mijzelf niet meer te forceren om te proberen iets te veranderen, het werd een strijd waarin ik mijzelf leek te verliezen en misschien zelfs wel meer beschadigd ben dan ik soms door heb.

Dus mag ik in mijn bubbel vertoeven, probeer mijzelf toe te staan te voelen wanneer het er is, en wanneer het er niet is vecht ik niet meer om te trachten het vinden.

Dat dit voor Grey ongelooflijk moeilijk is realiseer ik mij, meer dan ik hem duidelijk kan maken. Er ligt eenzelfde overgave in hem als in mij, de bereidwilligheid om niet los te koppelen en een andere weg te zoeken. Maar onvoorwaardelijk te kiezen voor elkaar, zelfs wanneer die weg donker en onbegaanbaar lijkt.

Lieve Grijze Meneer….ik houd zielsveel van je. Oók wanneer ik de connectie kwijt ben.